((( สเตตัสนี้มีความโอ้อวด, รู้ว่าอาจมีคนหมั่นไส้ แต่อยากเขียน )))

“พี่รุ่ง ยืมอ่านหนังสือเรื่อง…หน่อย”
“เรื่องนี้น่าสน กูยืมอ่านหน่อยนะมึง”
“น่าอ่านจังเลย เดี๋ยวหาอ่านบ้าง”
“ตอนแรกลังเลว่าจะดูดีไหม แต่อ่านรีวิวนี้แล้วเปลี่ยนใจ”
“หนังยังฉายอยู่หรือเปล่า”
“รีวิวซะอยากดูเลย” ฯลฯ

นี่คือตัวอย่างหลังไมค์และคอมเมนต์เวลาฉันรีวิวหนังและหนังสือที่ทำให้ฉันชื่นใจ อย่างน้อยสเตตัสเวิ่นเว้อยาวเหยียดที่อิงรสนิยมตัวเองเป็นหลักของฉันก็มีคนอ่านจริงๆ ไม่ใช่แค่คลิกไลค์พอเป็นพิธี ที่สำคัญกว่านั้นคือ มีคนสนใจอยากอ่านหนังสือหรือดูหนังตาม บางคนดูและอ่านตามแล้วก็ tag มาบอก, มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

นานมาแล้ว หรือแม้แต่ตอนนี้ มีคนถามหยิกแกมหยอกเสมอว่าทำไมฉันจึงชอบเขียนสเตตัสยาวๆ เขาขี้เกียจอ่าน ฉันเคยตอบกลับขำๆปนจริงจังว่า ขี้เกียจอ่านก็ข้ามไปสิ สเตตัสฉันมีไว้สำหรับคนอ่านหนังสือเกิน 8 บรรทัดต่อปี 555#ดวกส์!

วกเข้าเรื่องกันดีกว่า, เหตุผลหนึ่งคือการเขียนเป็นสิ่งที่ฉันรัก บางครั้งฉันก็ใช้การเขียนบำบัดตัวเองในยามเครียด และอีกเหตุผลหนึ่งคือฉันอยากแชร์เรื่องราวดีๆที่ฉันได้รับจากการอ่านหนังสือและการดูหนังสักเล่ม/เรื่องให้หลายๆคนได้รับรู้

แม้จะไม่มีใครอ่านตามหรือตามดู แต่อย่างน้อยๆถ้าแง่คิดที่ฉันได้จากหนังหรือหนังสือมันสามารถสะกิดใจใครสักคนที่ได้อ่านสเตตัสฉัน ฉันก็ว่ามันโอเคแล้ว อีกอย่าง เวลามีคนที่ชอบอะไรคล้ายๆกัน ไม่ว่าจะหนังหรือหนังสือมาคอมเมนต์ในสเตตัสเรา ฉันคิดว่ามันสนุกดี บางคนก็ออกทะเล บางคนก็เอาฮา บางคนก็เจ้าหลักการ ฉันชอบบรรยากาศแบบนี้นะ บางครั้งเราแบ่งปัน บางครั้งก็ถกเถียงพอหอมปากหอมคอต่อมุมมองของตัวเองที่มีต่อเรื่องนั้นๆ, สนุกดี ฉันชอบ

หลายคนอาจกำลังมุ่งมันในการทำอะไรบางอย่างเพื่อให้สังคมดีขึ้นทีละน้อย เพียรทำอยู่อย่างนั้นแม้ไม่มีใครเข้าใจในเจตนา แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าทำเพื่ออะไร มีพี่ที่ฉันรู้จักคนหนึ่งเพียรแชร์เรื่องหมาแมวถูกทิ้งหรือถูกทำร้ายมาก เดาว่าเพราะเขาอยากให้มีคนเห็นเยอะๆ และช่วยเหลือกันเท่าที่จะทำได้ อย่างน้อยช่วยกันแชร์ต่อก็ยังดี (พี่คนนี้อยู่ระยอง ชอบดูหนัง, อ่านหนังสือ และชอบกินเบียร์กับเมียหลังเลิกงาน 555), ฉันชื่นชมในสิ่งที่เขาทำอยู่เงียบๆด้วยการคลิกไลค์ให้กำลังใจเขา

ฉันเองก็มีเจตนาของฉัน, ฉันรู้สึกแย่ที่รู้ว่าคนไทยอ่านหนังสือน้อยลงเพราะสนใจอย่างอื่นมากกว่า ฉันแก้ใครไม่ได้ แต่ฉันบอกตัวเองให้อ่านได้ และที่ฉันทำได้อีกอย่างคือการรีวิวหนังสือที่อ่านจบแล้ว เพราะหวังและอยากให้คนอ่านหนังสือเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นมาหนึ่งคนก็ยังดี วงการหนังสือจะได้หายใจได้ ฉันรีวิวหนังหลังออกจากโรง เพราะอยากให้คนอุดหนุนหนังโรง อุตสาหกรรมหนังจะได้อยู่ได้, แต่หลายเล่ม/เรื่องก็ไม่ได้เขียนถึงเพราะอารมณ์ไม่ได้จริงๆ 555#อ้าว

ฉันจะยินดีมากหากใครขอยืมหนังหรือหนังสือฉันไปดูหรืออ่าน ฉันจึงไม่เคยอิดออดเลยเวลาใครเอ่ยปากยืม เพราะฉันเองก็เคยได้รับน้ำใจจากคนอื่นๆ ซึ่งมีทั้งคนคุ้นหน้าในชีวิตจริง และคนแปลกหน้าในเฟซบุ๊ก ฉันรู้สึกดี ฉันจึงอยากให้คนอื่นได้รับความรู้สึกดีๆแบบเดียวกันบ้าง, ยืมเถอะ ฉันยินดี 🙂

ที่เขียนมาซะยืดยาวก็แค่อยากบอกว่า หากคุณกำลังแน่วแน่ทำอะไร แม้ใครจะไม่เข้าใจ พยายามกวนน้ำให้ขุ่น หรือชักใบเพราะอยากให้เรือคุณเสีย ก็อย่าหวั่นไหว เราทำอะไรเราย่อมรู้ดี ถ้าสิ่งนั้นมันมีประโยชน์อยู่บ้าง จงมุ่งมั่นทำต่อไปเถอะ

หากใครมองว่าบ้า คุณก็มีฉันบ้าเป็นเพื่อนนะ, อย่าหยุดเชียว 🙂

เครดิตภาพ: อินเทอร์เน็ต