กาหลมหรทึก :: นวนิยายสืบสวน ที่ “สุด” ในทุกด้าน

เวลาดูหนังเรื่องไหนแล้วได้เข้าชิงออสการ์ฉันจะรู้สึกตื่นเต้นและรอลุ้นผลประกาศเป็นพิเศษ เวลาอ่านหนังสือเล่มไหนแล้วมันได้เข้าชิงซีไรต์ฉันก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

ตอนนี้ฉันกำลังรอลุ้นว่า “กาหลมหรทึก” นวนิยายสืบสวนสอบสวนจากปลายปากกาของ “ปราปต์” เจ้าของรางวัลนวนิยายยอดเยี่ยมจากเวทีนายอินทร์อะวอร์ดและรางวัลอื่นๆเล่มนี้ จะแตะเส้นชัยหรือไม่,

แต่ฉันเชียร์และหวังใจไว้ว่าซีไรต์ปีนี้จะตกเป็นของเขา (จริงๆอ่านจบนานแล้ว แต่อยากเขียนถึงเพราะใกล้ประกาศผลและใกล้งานมหกรรมหนังสือ เผื่อใครอยากตามอ่านบ้าง)

กาหลมหรทึกเป็นนวนิยายสืบสวนสอบสวนกลิ่นอายไทยแท้ที่มีรสชาติจัดจ้านและกลมกล่อมแบบไทยๆ แต่ให้ความรู้สึกสากลมาก เพราะ “สุด” ในทุกด้าน ทั้งการวางโครงเรื่อง การผูกและคลายปม ชั้นเชิงการเล่าที่มีลูกล่อลูกชน ถ้าเป็นมวยก็มีครบ ทั้งฟุตเวิร์ก หมัดแย็บ หมัดฮุก และหมัดน็อก ถ้าเป็นหนังก็จัดอยู่ในกลุ่มเดินเรื่องชวนติดตาม ฉับไวและสนุกโคตร สำนวนภาษาก็ดีเยี่ยมและไหลลื่น จัดว่าเป็นนักเขียนที่มีคลังคำเยอะมาก — อ้อ…ถ้าใครไม่ชอบภาษาติดโบราณหน่อยๆ และการวางประโยคแบบฝรั่งในบางจุดอาจจะหงุดหงิดได้ แต่ถ้าอ่านไปเรื่อยๆจะชินและสนุกจนไหลไปกับมัน

จากศพแรกที่มีรอยสักปริศนาบนหน้าผาก ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้างนำไปสู่ศพอื่นๆที่ดูคล้ายจะไม่เกี่ยวข้องกันแต่กลับแนบแน่นจนแยกไม่ออก บวกกับการไขคดีสุดระทึกนาทีต่อนาทียิ่งทำให้เห็นความใส่ใจและรอบคอบของการหาข้อมูลของนักเขียน เรียกได้ว่าละสายตาจากจุดไหนไม่ได้เลย ไม่งั้นคุณจะพลาดและตามเรื่องไม่ทัน

สิ่งที่เด่นอีกอย่างคือปราปต์ทำให้ตัวละครทุกตัวในเรื่องเป็นสีเทาจนเราเดาไม่ได้ว่าใครคือ “คนร้าย” ตัวจริง เพราะเขาหลอกล่อไปมาจนคนที่เราหมายตาไว้ว่าคือฆาตกรแต่แรกเริ่มเขวไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมันเฉลยด้วยตัวเองนั่นแหละ ความอึ้งตะลึงงันจึงบังเกิด…ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปราปต์ย้ำกับเราว่าใจคนยากแท้หยั่งถึง อย่าฝากแผลไว้ในใจใครหรือล้อเล่นกับความรู้สึกของใคร เพราะสำหรับบางคนไม่มีคำว่า “ให้อภัย” ในพจนานุกรมชีวิต เมื่อถึงจุดหนึ่งคนที่เคยเป็นเหยื่อจะกลับมาเอาคืนอย่างสาสม

เนื้อหาสนุกอึกทึกอึงอลชวนผวาวางไม่ลงจนอะดรีนาลีนหลั่งมาทั้งเรื่องแล้ว แต่ปราปต์ยังไม่สาแก่ใจ เขาปล่อยหมัดน็อกอีกระลอกในตอนจบด้วยการหักมุมที่ชวนขนลุกจนตะลึงไปหลายนาที ขณะที่ขนกำลังลุกชันกับบทสรุปของเรื่อง แวบหนึ่งฉันรู้สึกสะใจกับชะตากรรมของตัวละคร “สมน้ำหน้า” ยังน้อยไปที่จะนิยามความรู้สึกนี้ ก่อนที่เนื้อเรื่องทั้งหมดจะประมวลผลอีกรอบแล้ววนเวียนในหัวไปหลายวัน — นักเขียนไทยวัยยังน้อยแต่คิดพล็อตและเขียนออกมาแบบนี้ได้ เจ๋งว่ะ, ฉันคิด

ฉันเคยอึ้งกับการผูกปมและไขคดีในนวนิยายแปล “รหัสลับดาวินชี” ของแดน บราวน์มาแล้ว กาหลมหรทึกของปราปต์ทำให้ฉันรู้สึกแบบเดียวกันได้, ปกติฉันอ่านหนังสือช้า แต่เล่มนี้ฉันอ่านจบไวกว่าสถิติของตัวเอง เพราะมันระทึก ลุ้น และสนุกจนไม่อยากวาง และได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอผลงานเรื่องต่อไปของเขาด้วยใจจดจ่อ…

You might also like More from author