::: จงบอกรัก, ก่อนที่จะไม่มีโอกาส :::

ฉันมีความอ่อนไหวเป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่จำความได้

แต่สองวันมานี้ฉันอ่อนไหวเป็นพิเศษ ต้นเหตุส่วนหนึ่งมาจากข่าวปอ-ทฤษฎี สหวงษ์ ดาราน้ำดีที่จากไปก่อนวัยอันควร, ความเศร้าที่อวลอยู่หน้านิวส์ฟีดมันเร่งสปีดความอ่อนไหวฉันให้ทำงานหนักกว่าปกติ

ฉันเป็นคนใช้อารมณ์เปลืองมาแต่ไหนแต่ไร จนหลายครั้งนึกรำคาญตัวเอง พูดแบบไม่อายเลยคือที่ผ่านมาฉันทำตัวไม่น่ารักกับคนที่แคร์และรักฉันอยู่บ่อยครั้ง ทั้งงี่เง่าเอาแต่ใจไร้สาระสารพัด (เร็วๆนี้แค่เพื่อนไม่อุ่นข้าวกลางวันให้ฉันยังงอนเลย, ทุเรศไหมล่ะฉัน) แต่มันเลิกไม่ได้เพราะฝังในสันดานไปแล้ว

เว้นเสียแต่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรมากระทบใจนั่นแหละ ฉันจะได้สติเองโดยอัตโนมัติ, ครั้งนี้ก็เช่นกัน

ข่าวการเสียชีวิตของปอทำให้ฉันได้นั่งสำรวจความรู้สึกตัวเองอีกครั้ง ถ้าวันนี้ฉันได้กินข้าวกับเพื่อนเป็นมื้อสุดท้าย, ถ้าวันนี้ฉันได้งอนเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย, ถ้าวันนี้ฉันได้พูดกับแม่เป็นประโยคสุดท้าย

ถ้า “วันพรุ่งนี้” ไม่ให้โอกาสฉันใช้ชีวิตต่อไป หรือมาพรากคนที่ฉันรักไปจะเป็นอย่างไร ฉันจะเสียใจแค่ไหนที่ปล่อยให้ความเอาแต่ใจทำร้ายคนรอบกาย, ที่สำคัญคือทำร้ายตัวฉันเอง

ทุกครั้งที่ฉันปล่อยให้ความอ่อนไหวออกมาเพ่นพ่านระรานหัวใจในรูปของความโกรธกริ้วจนเลยเถิดไปพาลคนรอบข้าง ความสุขในชีวิตของฉันจะหายไปเท่ากับเวลาที่ฉันกอดความโกรธไว้กับตัว

นี่ฉันเอาเวลาที่ควรจะมีความสุขกับคนที่ฉันรักและรักฉันโยนทิ้งลงไปในทะเลอารมณ์โดยไม่จำเป็นมานับครั้งไม่ถ้วน — มากขนาดนี้เลยหรือ, ฉันถามตัวเอง

ชีวิตนี้ช่างสั้นนัก, สั้นเกินกว่าเราจะจินตนาการถึง วันนี้ฉันจึงบอกรักคนที่ฉันรัก เพราะฉันกลัวว่าพรุ่งนี้ฉันจะไม่มีโอกาสพูด

ใครเห็นสเตตัสนี้รู้ไว้นะว่า…ฉันรัก