นับวันฉันยิ่งรู้สึกว่าโซเชียลมีเดียทำให้พวกเราหมกมุ่นอยู่กับตัวเองและเรียกร้องความสนใจมากขึ้นๆ, รวมฉันด้วย

อย่ากระนั้นเลย ตั้งแต่เล่นและติดเฟซบุ๊กมาหลายปี มีคนสองประเภทที่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเรียกร้องอะไรนักหนากับ “สังคมโลกเสมือน” แห่งนี้ ชีวิตเขาขาดพร่องความใส่ใจจากคนในโลกจริงจนต้องเอาสิ่งสมมติมาเติมเต็มจิตใจที่แหว่งวิ่นกระนั้นหรือ

1. คนที่โพสต์ขอไลค์ ==> ฉันว่าเราทุกคนคงรู้สึกดีเวลาโพสต์สเตตัสแล้วมีเพื่อนเข้ามากดไลค์ คอมเมนต์ หรือแชร์ แต่คนที่โหยหา “ยอดไลค์” ถึงขั้นออกอาการฟึดฟัดคนที่ไม่ไลค์สเตตัสตัวเอง หรือตั้งสเตตัสขอกันตรงๆ เขาเข้าข่ายเรียกร้องความชื่นชมเกินไปนะฉันว่า คนกลุ่มนี้เขาขาดความมั่นใจ ขาดความรัก ขาดความเคารพตัวเองหรืออย่างไร

ฉันเคยอ่านเจอสเตตัสประมาณว่า แค่กดไลค์ให้กันมันยากนักเหรอ, ไม่ไลค์อันเฟรนด์, ทำยังไงถึงจะได้ไลค์สเตตัสละพัน (พร้อมโพสต์ภาพตัวเองประกอบ) ฯลฯ (บางสเตตัสคือเพื่อนในลิสต์ฉัน บางสเตตัสก็เป็นของคนอื่นที่เพื่อนแชร์มา) — จะเสพติดไลค์อะไรกันขนาดนั้น ฉันไม่เข้าใจ

“Like = ชอบ” ถ้าให้กดโดยไม่ได้ชอบจริงๆมันก็เหมือนฝืนยิ้มทั้งที่ในใจเบ้ปาก ทุกวันนี้เรายังเฟคใส่กันไม่พอหรือไง ไลค์เฟคๆมันน่ายินดีตรงไหน ผ่อนบ้านดาวน์รถหรือก็ไม่ได้ จริงอยู่มันกดฟรี แต่ได้ไปแล้วมันเอาไปทำอะไรได้หรือนอกจากหล่อเลี้ยงและต่อยอด “อีโก้” (ที่เราหลอกตัวเองว่ามันคือ “ความภูมิใจ”) ของตัวเอง ถ้าคนเขาชอบเดี๋ยวเขาก็ไลค์ให้เองแหละ จริงไหม

2. คนที่เซลฟีตลอดเวลา ==> ทุกคนคงมีมุมอยากอัปภาพตัวเองขึ้นสเตตัสเป็นธรรมดา ฉันว่าเป็นเรื่องปกตินะถ้าไม่ถี่เกิน แต่คนที่วันๆหาเรื่องโพสต์รูปร่างหน้าตาของตัวเองทั้งที่ไม่มีประเด็นอะไรเกี่ยวกับภาพที่โพสต์เลย เข้าข่ายหลงใหลรูปลักษณ์ตัวเองเกินพอดีนะฉันว่า บางคนก็เสพติดคำชมที่คนเฮโลมาไลค์และคอมเมนต์ ประเภทสวยจัง, หล่อจริง, หน้าใสมากขนาดโนแอป ฯลฯ โอเค มันไม่ผิดหรอกที่เราจะพึงพอใจในตัวเอง เป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ ถ้าเราไม่ชื่นชมหรือรักตัวเองสิแปลก (แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานความพอดี) และแน่นอนว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะพรีเซ้นต์ตัวเอง

แต่บางคนมันก็มากเกินไป ไม่ว่าจะปวดหัว, หิว, เที่ยว, ง่วง, ฝนตกก็โพสต์หน้าตัวเอง หลายคนอาจคิดว่ามันเป็นพื้นที่ของฉัน ฉันจะโพสต์ทั้งวันมีอะไรหรือเปล่า ถ้าคุณคิดแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะรู้ไหม เพราะทุกสเตตัสของคุณมันไปโผล่ในหน้ารวม คุณไม่ได้ตั้งค่าไว้ว่า Only me เสียที่ไหน มันก็เหมือนคุณแหกปากร้องคาราโอเกะในบ้านคุณเอง แบบว่าฉันจะร้องดังแค่ไหนใครจะทำไมก็นี่มันบ้านฉัน แต่สียงคุณมันดังไปรบกวนเพื่อนบ้านละแวกนั้นไง ควรเกรงใจกันบ้าง มันคือมารยาทง่ายๆในการอยู่ร่วมกันแค่นั้นเอง

ฉันเคยได้ยินมาว่า “ยิ่งอยากพิเศษ ยิ่งไม่พิเศษ” สองกรณีนี้มันชัดเจนมากเลยนะ แทนที่คนจะชื่นชมกลับชิงชังหมั่นไส้ในความล้นเกินไปโดยปริยาย เอาแต่พอดีๆ น่ารักๆ ดีไหม

เท่าที่ฉันสังเกต ธรรมชาติของคนส่วนใหญ่ยินดี “กดไลค์” ให้ “ความน่ารักแบบพอดี” อยู่แล้วแหละ smile emoticon

credit: ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ