:: เป็นตัวของตัวเองก็ปังได้ ทำไมต้องเหมือนคนอื่น ::

Iris เป็นภาพยนตร์สารคดีเปรี้ยวจี๊ดที่ตามติดชีวิตคุณยายไอริส เอปเฟล วัย 94 ปีชาวนิวยอร์กเกอร์ ผู้ถูกเหล่าแฟชั่นนิสตาร์รุ่นหลานเหลนหล่อนยกให้เป็นแฟชั่นไอคอนตัวจริง เอกลักษณ์ประจำตัวคุณยายคือแว่นตากลมอันใหญ่, ปากแดงเด่นเด้งมาแต่ไกล และสารพัดสร้อยคอกำไลที่ประโคมใส่, ว่ากันว่านางเป็นไอดอลในการแต่งตัวของเลดี้ กาก้าเชียวนะเธอว์

ถ้าใครรักแฟชั่นจะหลงรักหนังเรื่องนี้, ถ้าใครชอบคิดและทำอะไรนอกกรอบจะหลงรักหนังเรื่องนี้, ถ้าใครที่เป็นตัวของตัวเองและไม่ชอบตามกระแสจะหลงรักหนังเรื่องนี้, ถ้าใครที่กำลังตามหาตัวเองจะหลงรักหนังเรื่องนี้, ถ้าใครเคยถูกคนอื่นมองว่าแปลกแยกจะหลงรักหนังเรื่องนี้

และแน่นอนว่าใครที่ได้ดูหนังเรื่องนี้จะรักคุณยายไอริสโดยไม่รู้ตัว, คุณยายอายุเกือบร้อยแต่ยังแข็งแรงและความทรงจำยังทำงานได้ดี ไม่เงอะงะงกเงิ่นหลงๆลืมๆเหมือนคนวัยเดียวกัน — นี่คือหนังที่สร้างแรงบันดาลใจโดยแท้

ตลอดเวลา 1 ชั่วโมงนิดๆเราจะได้เห็นชีวิตสุดจี๊ดจ๊าดของคุณยายรสนิยมดีมีอารมณ์ขันเป็นเลิศ ผู้คลั่งไคล้แฟชั่นและสนุกสนานกับการแต่งตัว จับนั่นมาโปะนี่แต่ออกมาดูดีเว่อร์ เฟอร์นิเจอร์บนร่างกายคุณยายมีตั้งแต่ของที่แพงระยับไปจนถึงของระดับแบกะดินราคาสามสี่เหรียญ คุณยายออกแนวแต่งอะไรก็ได้ตามใจฉัน ถ้าเราแฮปปี้คือดีงามหมด โดยมีคติว่าเยอะเข้าไว้แหละดี more is more!

แต่ต้อง “ตั้งใจ” ให้ดูเยอะนะยะ ดวกส์! ไม่ใช่เยอะแบบกะหลั่วมั่วๆไปให้จบๆ, คุณยายแกเป็นอินทีเรียดีไซเนอร์ จึงเป็นกูรูผู้เปรี้ยวเยี่ยวราดมาก่อนกาลขนานแท้ — นางนิยามตัวเองว่าเป็นวัยรุ่นที่อายุเยอะที่สุดในโลก

หนังตัดต่อออกมาได้อย่างสนุกสนาน มีชีวิตชีวา และเฮฮาปาจิงโกะ คุณยายก็ช่างเป็นคนแก่ที่มีสีสัน อารมณ์ขันเป็นเลิศ เปลี่ยนลุคในแต่ละวันไม่ซ้ำกันเลย และที่เด็ดสุดคือทุกครั้งที่แกพูดถึงวงการแฟชั่นจะฮามาก ทั้งที่แกก็พูดตามปกติประสาคนที่ผ่านโลกมาเยอะ ไม่ได้มีอารมณ์จิกกัดเลยแม้แต่น้อย คือนางพูดหน้าตายแต่ฮาเหลือร้ายบอกเลย เช่น ฉันหันไปทางไหนก็มีแต่คนทำตามๆกัน ฉันไม่ชอบเลย แต่เอาเถอะ ถ้าคิดว่าดีก็ทำไป, whatever!

ระหว่างที่เราเพลิดเพลินบันเทิงใจกับความหฤหรรษ์ที่หนังประเคนให้ คุณยายก็จะเตือนสติเราเป็นระยะว่า จงเป็นตัวของตัวเอง ชีวิตเป็นของเรา จงมีความสุขกับมัน ความสุขสำคัญกว่าภาพลักษณ์ อยากแต่งตัวยังไงก็แต่ง อย่าได้แคร์คนที่ไม่มีผลกับชีวิตเรา (โดยเฉพาะพวกที่ชอบวิจารณ์ให้คนอื่นเสียเซลฟ์เอามันแต่ไม่มีคำแนะนำที่สร้างสรรค์, จงเบ้ปากใส่พวกมันรัวๆ)

เท่านั้นยังไม่พอ ในยุคที่คนตัดสินกันที่ “เปลือก” คุณยายยังกระทุ้งแรงๆให้เราเคารพและตระหนักถึงคุณค่าของตัวเองด้วย นัยว่าความสวยน่ะมันอยู่กับเราไม่นานหรอก พอแก่เหนียงยานเดี๋ยวมันก็ไป แต่สไตล์ส่วนตัวสิคงทน จะตามตูดคนอื่นไปไยในเมื่อเป็นตัวเองก็ปังได้, ถ้าอยากโดดเด่นต้องสร้างสไตล์ของตัวเองขึ้นมาและอย่าได้แคร์เวิลด์

อ้อ…ถ้าใครที่เห็นรูปลักษณ์ของเราแล้วไม่ชอบใจนั่นเป็นปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเรานะจ๊ะ, จบนะ

ป.ล. ดูจบแล้วอยากเป็นคนแก่ให้ได้แบบนี้ คือไม่ได้อยากเปรี้ยวเหมือนคุณยาย แต่อยากตื่นขึ้นมาดูโลกทุกวันด้วยสายตาแห่งความสนุกสนานและกระตือรือร้น, ชีวิตคงไม่มีคำว่าน่าเบื่อ
…

ในกรุงเทพฯหนังเรื่องนี้มีฉายที่ SF CTW เท่านั้น ส่วนต่างจังหวัดมีฉายที่เชียงใหม่และขอนแก่นจ้า

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ