ปรัชญาดาว(น์), เพราะลืมง่าย (ใจ) จึงไม่เหนื่อย
::: ปรัชญาดาว(น์), เพราะลืมง่าย (ใจ) จึงไม่เหนื่อย :::
หลังจากดูหนังกึ่งสารคดีเรื่อง “เดอะดาวน์ เป็นคนธรรมดามันง่ายไป” จบ เพลง born this way ของ Lady Gaga ท่อน “I’m beautiful in my way ’cause God makes no mistakes I’m on the right track baby I was born this way” ก็ดังในหัวฉันวนซ้ำไปมา — ทุกคนสวยงามในแบบฉบับของตัวเอง, เด็กดาวน์ก็เช่นกัน
เดอะดาวน์ตามติดชีวิตกลุ่มคนที่เป็นดาวน์ซินโดรม หรือเรียกให้น่ารักคือ “เด็กพิเศษ” 5 คนเป็นเวลา 1 ปี ประกอบด้วย “แพน” พนักงานเอไอเอส, “แบงค์” พนักงานยูนิโคล่, “เบียร์” พนักงานสตาร์บัคส์ และ” ออม-อัน” แฝดที่ยังอยู่ในวัยเรียน โดยมีโจทย์ให้เราคิดเล่นๆไปด้วยว่าคนกลุ่มนี้จะใช้ชีวิตยังไง จะอยู่ในสังคมได้หรือไม่
ด้วยความที่ไม่มีบท (นอกจากบทพูดของโหน่ง-วงศ์ทนงที่คอยเป็นไกด์ในจุดที่จำเป็นต้องมีคำบรรยายเพื่อเพิ่มความเข้าใจให้คนดู) ทำให้หนังกึ่งสารคดีเรื่องนี้เรียลมาก ทุกฉากดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ ผู้กำกับปล่อยให้ตัวเอกทั้ง 5 คนใช้ชีวิตประจำวันปกติ ทั้งตอนอยู่บ้านและที่ทำงาน
หนังดำเนินเรื่องแบบไม่หวือหวาทว่าก็ไม่น่าเบื่อ มันมีความสด ความใส และความจริงใจอยู่ทุกฉาก ฉากฮาๆที่ไม่ตั้งใจแต่ฮามากก็มาเต็ม ระหว่างที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ฉากเรียกน้ำตาก็มาแบบไม่ทันตั้งตัว สลับกันไปแบบนี้ตลอดทั้งเรื่อง, คือหัวเราะหนักมาก พอถึงตอนร้องไห้น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลพรากๆ ฉากสุดท้ายฉันถึงขั้นสะอื้นแข่งกับคนข้างๆเลยทีเดียว
หนังชูประเด็นการให้กำลังใจ การเรียนรู้และเปิดใจยอมรับ ความรู้ความเข้าใจจากคนรอบข้างต่อคนที่เป็นดาวน์ซินโดรม และสิ่งที่สำคัญมากที่สุดคือบทบาทของคนในครอบครัว สถาบันเล็กๆนี่เองที่หล่อหลอมให้ตัวเอกทั้ง 5 คนเติบโตขึ้นมาจนสามารถดำเนินชีวิตในสังคมได้ตามปกติ ทุกคนโชคดีมากที่มีครอบครัวที่อบอุ่นและพร้อมสนับสนุน ไม่ว่าจะครอบครัวรวยหรือจน ลูกก็คือเทวดาตัวน้อยๆของพ่อแม่เสมอ เห็นความทุ่มเทของพ่อแม่ในเรื่องแล้วอยากกราบจริงๆ
นอกจากความบันเทิงที่ได้รับแบบเกินอิ่ม สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จาก แพน, แบงค์, เบียร์, ออม และอันคือทั้ง 5 คนตื่นขึ้นมาในแต่ละวันด้วยความกระตือรือล้น มองโลกด้วยดวงตาของคนที่พร้อมดำเนินชีวิต พวกเขาสุภาพ สดใส จริงใจ ตรงไปตรงมา ไม่ตอแหล ชอบคือชอบ ไม่ชอบคือไม่ชอบ นี่กระมังที่ทำให้คนรอบข้างรักพวกเขา
ที่สำคัญคือพวกเขาลืมง่าย ซึ่งหลายคนอาจจะมองว่าเป็นข้อเสีย แต่ฉันว่าอีกแง่หนึ่งมันคือข้อดี เพราะการลืมง่าย มันทำให้เราไม่ผูกใจเจ็บใคร ทำให้เราไม่ทุกข์นาน และสามารถสานสัมพันธ์กับคนที่ทำให้เรารู้สึกแย่ได้อีกครั้งและอีกครั้ง
ทั้ง 5 คนนี้บอกฉันว่า การเป็นคนลืมง่าย ไม่ใช่ใครอื่นไกลที่ได้ประโยชน์, เมื่อไม่แบก (ใจ) เราเองนั่นแหละที่ไม่เหนื่อย…
ป.ล. Ost. เดอะดาวน์ “สุดสายตา” ฟังนะ แล้วจะอินมาก
