:: เพราะ (เคย) รักมาก จึงเหลือแค่เศษซากความภักดีที่ว่างเปล่า ::

สองสัปดาห์มานี้ฉันวนฟังเพลง Hello ของอะเดลนับรอบไม่ถ้วน (ข่าวว่าทำลายแทบทุกสถิติในวงการเพลงและไต่ขึ้นไปเหยียบอันดับ 1 ในบิลบอร์ดชาร์ตแล้ว) แต่ด้วยภาษาอังกฤษไม่ใคร่จะแข็งแรงนัก แรกที่เริ่มฟังฉันจึงเปิดดูเนื้อไปด้วยเพื่อที่จะได้เข้าใจความหมายของเพลงได้ลึกซึ้งขึ้น — เพลงเพราะน่ะของแน่ เนื้อหาบาดใจสไตล์คนอกหักน่ะก็ใช่

Hello, it’s me
I was wondering
If after all these years
You’d like to meet
To go over
Everything

แค่ขึ้นท่อนแรกมาก็เหงาแล้ว บวกกับเสียงทรงพลังของอะเดลทำเอาคนฟัง (ที่เคยตกอยู่ในสถานการณ์โหยหาอดีต) ตายแล้วตายอีกกว่าจะจบเพลง

แต่ฉันชอบท่อนนี้เป็นพิเศษ, อาจจะแปลกหน่อยๆ แต่ฉันวนฟังเพลงนี้เพื่อท่อนนี้

Hello from the outside
At least I can say that I’ve tried
To tell you I’m sorry for breaking your heart
But it don’t matter, it clearly doesn’t tear you apart anymore

ฉันชอบเพราะท่อนนี้มีอะไรให้ใคร่ครวญขบคิดเรื่อยเปื่อยประสาคนชอบเพ้อ, การที่ใครคนหนึ่งถูกกันออกจากโลกของใครอีกคน โลกที่เขาคนนั้นเคยมีบทบาท เคยอยู่วงใน แต่กลับกลายมาเป็นคนนอก เป็นคนอื่น เป็นคนไกล เขาเคยฝากแผลไว้ในใจของใครคนนั้นลึกแค่ไหนกันนะ

ฉันคิด, ตอนยังมีสิทธิ์ มีเวลาให้จับจ่ายว่ายวนอยู่ในวงจรชีวิตของกันและกัน ทำไมถึงไม่ไยดี ทำไมถึงไม่ทะนุถนอม มาคร่ำครวญโหยไห้เมื่อสายจะมีประโยชน์อะไร — ไม่รู้หรือไรว่าของบางอย่าง เรื่องบางเรื่องมันมีอายุขัย และมีราคาค่างวดที่ต้องจ่าย

จริงอยู่ที่คำขอโทษมีไว้สำหรับลดอีโก้และซ่อมแซมความสัมพันธ์ที่แตกร้าว แต่ใช้บ่อยเข้ามันก็คลายมนตร์ขลังได้นะ มันจะมีค่าก็ต่อเมื่อใช้ให้ถูกคน ถูกที่ และถูกเวลา, ซึ่งอย่างหลังนี่แหละสำคัญนัก

แน่ละ เมื่อรักมากก็ย่อมเจ็บมากเป็นธรรมดา แต่มันก็ยากจะยอมรับ บางคนอาจทานทนไหว แต่กับบางคนเมื่อถึงจุดหนึ่งหัวใจมันจะรู้เองโดยอัตโนมัติว่า “พอ” จากนั้นความเจ็บจะค่อยๆกลายสภาพไปเป็นความด้านชา จนถึงวันที่คนคนนั้นที่เคยครอบงำและมีอิทธิพลต่อชีวิตไม่มีผลต่อความรู้สึกใดๆ ไม่ว่าจะรัก เกลียด ยินดี สมเพช หัวเราะ ร้องไห้ หรือหวั่นไหว, เหลือไว้แค่ความว่างเปล่าในทุกกรณี

แง่หนึ่งอาจดูเย็นชาที่คำอ้อนวอนขอโทษใดๆจากอีกฝ่ายไม่อาจกะเทาะเปลือกใจได้อีก แต่ฉันว่าการเยียวยาตัวเองแบบนี้มันคือการเอาคืนแบบไม่ตั้งใจที่บาดลึกกว่าเมื่อครั้งที่เคยเป็นผู้ถูกกระทำเสียอีก, ดูเป็นผู้เหนือกว่าอย่างแท้จริงที่เผชิญหน้ากับต้นเหตุของความปวดร้าวในอดีตอย่างไม่สะทกสะเทือน จนใครคนนั้นต้องคร่ำครวญว่า…

it clearly doesn’t tear you apart anymore.จึงเหลือแค่เศษซากความภักดีที่ว่างเปล่า ::

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ