ฉันอ่านความเรียงเรื่อง “กระต่ายในพระจันทร์” ผลงานของแพน พงศ์พนรัตน์ แพรวสำนักพิมพ์เล่มนี้แล้วอิน, เพราะบางเสี้ยวฉันคล้าย “สุดา” ตัวละครในเรื่อง

เราต่างเป็นเด็กบ้านนอกทั้งคู่ สุดาเป็นคนสมุย ฉันเป็นคนขอนแก่น เราต่างดิ้นรนด้นดั้นไปทำงานในเมืองใหญ่ ขวนขวายเงินทองและความสะดวกสบายในป่าคอนกรีต เราเจ็บปวดกับระบบบางอย่าง หลายครั้งเราทรมานกับการงาน และหลายหนเราก็บอบช้ำจากน้ำมือของคน

บ้านนอกที่เราหันหลังให้ สุดท้ายคือที่พักพิงและเยียวยาเราได้ที่ดีที่สุด เพราะมีคนที่เรารักและรักเรารออยู่ที่นั่นเสมอ, ฉันชอบย่อหน้านี้ เพราะหลายครั้งฉันเองก็วิ่งหนีสุดขอบโลกในใจตัวเอง…

“…เพื่อนของสุดาคนหนึ่งเคยพูดถึงการเดินทางไปสุดขอบโลกว่ามันก็เหมือนการข้ามฝั่งจากซีกโลกหนึ่งไปยังอีกฟากเพื่อนคนนั้นอธิบายว่าสุดขอบโลก จริงๆแล้วมันไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย แต่อยู่ในใจของเรานั่นเอง สุดขอบโลกคือตัวตนที่เราอาศัยอยู่ แต่จะมีสักกี่คนที่กล้ากลับไปเจอตัวตนของเราเอง มันคือการข้ามฝั่งไปเพื่อไปยังอีกซีกโลก จากฝั่งของเปลือก กลับไปสู่ตัวตนที่แท้จริง การข้ามฝั่งนี้ต้องอาศัยความกล้าหาญและแรงใจในการฝ่าคลื่นลมแห่งความจริง”

ฉันไม่ปฏิเสธหรอกว่า บางครั้งฉันก็หลอกตัวเองเพราะความจริงมันโหดร้ายต่อความเปราะบางในบางขณะของชีวิต

เข้มแข็งแค่ไหนก็ย่อมมีวันที่อ่อนไหว ใครจะสตรองได้ตลอดเวลาล่ะ, ก็คนนี่นะ ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน...