เสียดายเงิน เสียดายเวลา ความดีงามเดียวของหนังสือ “เกี่ยวก้อย” คือภาพปกและภาพประกอบด้านในสวย ส่วนเนื้อหาอย่าเรียกมันว่านวนิยายเลย มันไม่เฉียดใกล้เลยแม้แต่น้อย (อาจจะในความรู้สึกกูคนเดียวก็ได้ค่ะ #คหสตเขียนแบบนี้แล้วรู้สึกเป็นเกรียนคีบอร์ด 555 ดวกส์!)

ถ้าใครเคยดูซีรีส์เรื่องฮอร์โมน 3 และรู้จักตัวละคร “ก้อย” และ “ดาว” คงจะพอปะติดปะต่อได้ดี เพราะมันคือแฟนฟิกของสองคนนี้ ที่อวตารมาในชื่อ “นุ่น” กับ “พราว” แต่รู้สึกว่าคนเขียน (ไม่อยากเรียก “นักเขียน” เพราะรู้สึกไม่ใช่) ไม่มีชั้นเชิงเอาเสียเลย ขาดเสน่ห์ในการเล่าเรื่องมากๆ เหมือนกูกำลังนั่งอ่านไดอารี่เด็กมอต้นที่เวิ่นเว้อไปเรื่อยๆ รอยโหว่เต็มไปหมด เช่น เปิดประเด็นอยากเป็นนักเขียนของพราวเอาไว้แต่แม่งไม่ยอมตามต่อ เสือกปล่อยมันไปเฉยๆเสียอย่างนั้น เพราะแม่งมัวแต่มายัดเยียดประเด็นการก้ามข้าวผ่านความกลัว กลัวสังคมรังเกียจ การยอมรับและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองเรื่องเพศสภาพของพราว และดูพยายามเหลือเกินที่จะชูเรื่องเหยียดเพศขึ้นมา จนมีวาทกรรม #เป็นเบี้ยนก็ยอมรับดิว่าเป็นเบี้ยน ขอบอกว่าตัวละครพราวนี่แม่งไร้สาระ หมกมุ่น และน่ารำคาญมาก ความจริงประเด็นเพศที่สามมีอะไรให้เล่นเยอะแยะ แต่ยังมาวนเวียนอยู่กับเรื่องซ้ำซากแบบนี้ โวะ! #อ่านเล่ห์รักนักล้วงและแครอลดีกว่า

แต่พอมาอ่านที่มาของโปรเจกต์นี้ท้ายเล่มก็ต้องเบ้ปากรัวๆ เพราะคนเขียนคือหนึ่งในทีมเขียนบทฮอร์โมนทั้ง 3 ซีซัน และเป็น “ผู้ชาย” ที่เร่งรีบเขียนต้นฉบับให้ออกหนังสือได้ตามแผน กูเก็ตเลยว่าทำไมแม่งไม่ลึก ไม่สมเหตุสมผลในหลายจุด ที่สำคัญคืออ่านจบก็จบกัน นอกจากอยากด่าแล้วกูไม่มีอารมณ์อื่นปนเลยค่ะเอาจริง, แต่ถ้าเด็กมัธยมอ่านอาจจะจิ้นจิกหมอนก็ได้ (ผิดที่กูไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายสินะ)

จบการบ่นแต่เพียงเท่านี้ 555 ดวกส์!