เป็นอีกครั้งที่อยากกราบ เจ.เค. โรว์ลิ่ง รัวๆ เพราะ แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับนักโทษแห่งอัซคาบัน #HP3 สนุกมากอีกแล้ว (เล่มนี้หนากว่าสองเล่มแรกแต่อ่านจบเร็วกว่า) #ดีเลย์ไปศตรวรรษครึ่งเอ๊ง #จะมีใครตื่นเต้นกับกูม้ายยย

ภาคนี้เล่าถึงซีเรียส แบล็ก (อดีตเพื่อนสนิทของเจมส์ พอตเตอร์ พ่อของแฮร์รี่) ที่มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่ากลับใจไปเป็นลูกสมุนของลอร์ดโวลเดอมอร์ เจ้าแห่งศาสตร์มืดแหกคุกอัซคาบันซึ่งว่ากันว่าการคุ้มกันแน่นหนาที่สุดออกมาได้ เพื่อตามมาฆ่าแฮร์รี่ที่ฮอกวอตส์ ทุกคนที่อยู่แวดล้อมต่างก็เป็นห่วงแฮร์รี่กันถ้วนหน้า

ต้องบอกว่าสนุกตั้งแต่เปิดเรื่อง และไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ ภาพรวมกลมกล่อมลงตัวทุกรายละเอียด ดีงามทุกกระเบียดนิ้ว อุดรอยรั่วของทุกปมและคลี่คลายได้อย่างไรที่ติ ข้อดีของเรื่องเหนือจริงคือมันพาเราทะยานไปได้ไกลเกินกว่ากรอบจินตนาการของเราจะไปถึง แต่ที่สุดของที่สุดคือ เจ.เค. กินอะไรเป็นอาหารคะ ทำไมเขียนวรรณกรรมเรื่องนี้ โดยเฉพาะเล่มนี้ได้ดีจังเลย หลายฉากต้องเอามือทาบอกกับความคิดที่ซับซ้อน แต่พอเฉลยนี่คืออยากกราบมาก ฉากนาฬิกาย้อนเวลาท้ายเล่มนี่คือว้าวมาก “คิดได้ยังไง” และ “ทำได้ยังไง” ที่ทำให้เราในฐานะผู้อ่านยังรู้สึกตื่นเต้นใจสั่นกับฉากที่เราอ่านผ่านมาแล้วตั้งแต่ตอนกลางเล่ม แถมยังหักมุมไปมาให้ได้อึ้งตลอด

ตอนจบ เจ.เค. ทำให้เราน้ำตาไหล คือร้องไห้จริงจังกับ “จดหมายฉบับนั้น” ถึงแฮร์รี่ ทุกฉากตั้งแต่เล่มหนึ่งถึงเล่มนี้มันวนกลับมาฉายซ้ำ รู้สึกโล่งใจและอุ่นใจแทนแฮร์รี่ที่เขาไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว

นอกจากความสนุกทั้งในและนอกห้องเรียน วีรกรรมของเหล่าพ่อมดแม่มดน้อย, บรรดาครูๆ และเหล่าภูตผีในโรงเรียนแล้ว เจ.เค. ก็ยังไม่ลืมเก็บเสน่ห์ของวรรณกรรมชุดนี้ไว้อย่างครบถ้วน ทั้งเรื่องความกล้าหาญ ความเสียสละ การให้อภัย และอื่นๆ อ่านจบแล้วก็อยากกล้าหาญและกบฏได้สักครึ่งหนึ่งของแฮร์รี่ อยากเก่งและรอบรู้ได้สักเศษขี้เล็บของเฮอร์ไมโอนี่ และอยากรักเพื่อนแบบไม่มีเงื่อนไขได้แบบรอน (เพื่อนบางคนเราก็รักมันนะ แต่ก็มีคลางแคลงกับบางอย่างที่มันทำ 555 แต่กับแฮร์รี่นี่รอนถึงไหนถึงกัน ว่าไงว่าตามกัน อิดออดบ้างแต่ไม่เคยถอย) ส่วนมัลฟอยนี่คือน่ารำคาญและน่าหมั่นไส้เสมอต้นเสมอปลาย

แอบสงสัยว่า เจ.เค. เคยดูละครไทยที่รีรันในยูทูบหรือเปล่า ทำไมเขียนคาแรกเตอร์และพฤติกรรมของมัลฟอยออกมาได้เป็นตัวร้ายละครช่อง 7 มากๆ คือมึงร้ายอย่างเดียวเลย ร้ายแบบน่าหมั่นไส้ แต่คือโคตรเป็นสีสันของเรื่อง ขาดมันไปนี่แฮร์รี่กร่อยสนิทเลยนะ 555 ดวกส์!

แต่พูดก็พูดเถอะ ตัวละครอย่างมัลฟอยนี่สะท้อนความเป็นคนอีกมิติหนึ่งได้ดีมากๆ คนขี้ขลาด คนขี้แพ้ และความภูมิใจในตัวเองต่ำเท่านั้นแหละถึงจะแสดงออกมาแบบมัลฟอย การพยายามระรานคนอื่นก็เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ที่คอยเหยียบย่ำคนอื่นทั้งคำพูดและการกระทำก็เพื่อกลบปมด้อยในใจตัวเอง คอยขัดแข้งขัดขาคนที่เก่งกว่าเพราะตัวเองความสามารถไม่ถึงจึงอิจฉาริษยา เหนืออื่นใดคือกลัวคนลืมว่ามีเขาอยู่บนโลกใบนี้

คนแบบมัลฟอยนี่น่าสมเพชนะเอาจริง แถมมีเยอะเสียด้วย…