สิ่งที่ดึงดูดใจให้ฉันหยิบหนังสือ “เขียนให้รู้ว่ารัก (Napkin Notes)” ของสำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์ขึ้นมาอ่านคือ มันมีจุดเริ่มต้นมาจากการเขียนโน้ตสั้นๆบนกระดาษเช็ดมือ (ฉันก็ชอบเขียนหนังสือด้วยลายมือ นี่คือจุดเชื่อมระหว่างฉันกับหนังสือเล่มนี้) ส่วนสิ่งที่ซ่อนอยู่ในเนื้อหาคือกำไร

นักเขียนเป็นคุณพ่อชาวอเมริกันวัยสี่สิบกว่าปีที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะร้ายแรงเมื่อปี 2554. หมอบอกว่าโอกาสที่เขาจะมีชีวิตอยู่ได้ถึง 5 ปีมีแค่ 8% ข่าวร้ายนี้สั่นคลอนชีวิตและจิตใจของเขาอย่างรุนแรง เขามีลูกสาวที่น่ารักและกำลังเติบโตในช่วงเวลาที่เขากำลังโรยรา ในวันที่มืดแปดด้านคล้ายหมดหวังและหาทางออกไม่เจอ เขาอยากหาวิธีสื่อสารให้ลูกสาววัยสิบสองรู้ว่าเขารักและห่วงใยเธอเพียงใด อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอยึดเหนี่ยวหรือให้เธอนึกถึงในวันที่เขาไม่อยู่, อย่างน้อยก็เป็นที่ระลึกระหว่างกัน

เขาเลือกเขียนโน้ตใส่กระดาษเช็ดมือสอดไว้ใต้กล่องอาหารกลางวันของลูกสาวทุกวัน และตั้งใจเขียนให้ได้ 826 โน้ตก่อนตาย แล้วมันก็ส่งผลดีมากกว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่โน้ตต่างๆที่เขาเพียรเขียน ทั้งคำคมของคนดังและข้อความให้กำลังใจของเขาจะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก แต่มันยังสร้างแรงบันดาลให้ลูกสาวของเขาดำเนินชีวิตด้วยความมั่นใจและเป็นตัวของตัวเอง (ลูกสาวของเขาเก็บโน้ตไว้อย่างดีทุกแผ่น) ที่สำคัญมันช่วยให้เขาไม่หมกมุ่นกับอาการป่วยของตัวเองมากเกินไปนัก, แน่นอนว่าเขาต้องพบกับความเจ็บปวดและอาการข้างเคียงสารพัดจากการรักษามะเร็ง แต่ก็ผ่านมันมาได้ ทุกวันนี้เขายังมีชีวิตอยู่และเป็นแรงบันดาลใจให้คนทั่วโลกในการต่อสู่กับโรคร้าย ทั้งยังเป็นต้นแบบในการเขียนโน้ตให้กำลังใจด้วย

ในเล่มเขาจะแทรกโน้ตที่เคยเขียนถึงลูกสาวเป็นระยะ ทั้งให้กำลังใจ สอนสั่ง ย้ำเตือนให้เห็นคุณค่าของชีวิตด้วยวิธีแสนง่าย และแนะแนวทางในการใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่น เช่น

จงวางมือถือลงแล้วเงยหน้าเพื่อสบตากับคนที่กำลังสนทนาด้วย,

ปล่อยให้ตัวเองหลงทางบ้างเพื่อเรียนรู้จากความผิดพลาด,

ไม่เป็นไรถ้าต้องทำงานที่ต่ำกว่าความสามารถตัวเอง,

ชีวิตที่แสนวิเศษไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์เพียบพร้อม ฯลฯ

แต่ฉันชอบข้อความในโน้ตนี้มากเป็นพิเศษ เพราะมันสื่ออะไรหลายอย่าง ทั้งให้กำลังใจ ทั้งเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ขณะเดียวกันก็กระตุ้นเตือนลูกสาวไม่ให้หลงลืมความกล้าหาญที่เคยมี, ทุกคนมี “ฮีโร่” ซ่อนอยู่ภายใน

“เอมมาลูกรัก จำเด็กผู้หญิงที่ยืนมองเพื่อนจากข้างบนของจังเกิลยิมได้มั้ย คอลินพูดว่า ‘ฉันดูแลเธอเองเอมมา’ และลูกตอบว่า ‘ฉันดูแลตัวเองได้!’ กล้าหาญให้เหมือนเด็กคนนั้นนะ” รัก, พ่อ

ฉันชอบ, เพราะบางครั้งความเชื่อมั่นจากคนที่เรารักก็เป็นแรงผลักดันชั้นดีให้เรากล้าก้าวไปข้างหน้า ต่อให้ไม่รู้ว่าจะไปเจออะไรก็ตาม, รู้แต่ว่าเราไม่กลัว