::: เราเป็นแค่หัวผักกาดขาวแห่งท้องนา :::

หนังสือเล่มบาง “นักอ่านผู้ยิ่งเล็ก” ของสำนักพิมพ์ฟรีฟอร์มเล่มนี้ เป็นหนึ่งในหนังสือที่นักอ่านควรอ่านอย่างยิ่ง, ในความคิดฉัน

ฉันคิดว่ามันน่ารัก ทั้งชื่อเรื่องและเนื้อหา เพราะมีนักอ่าน 11 ชีวิตมานั่งขีดเขียนประสบการณ์ในการอ่านหนังสือให้เราอ่าน แถมยกตัวอย่างหนังสือหลายเล่มให้เราตามอ่านด้วย เช่น วดีลดา เพียงศิริ นักเขียนสำนวนน่ารักผู้เข้าใจโลกขวัญใจฉัน, ภาวนา แก้วแสงธรรม บรรณาธิการคนเก่งที่คนในแวดวงหนังสือรู้จักดี, สิโรฒน์ จิระประยูร เจ้าของร้านหนังสือเดอะบุ๊คสมิทที่เชียงใหม่ หนึ่งในร้านสแตนด์อโลนที่ยังคงยืนหยัดได้ในประเทศที่วัฒนธรรมการอ่านอ่อนแออย่างไทย และฮิวโก้-จุลจักร จักรพงษ์ นักร้องหนอนหนังสือตัวยงผู้มีความคิดเฉียบคมซึ่งบ่มเพาะมาจากการอ่าน เป็นต้น

หนังสือบางเล่มจุดประกายให้บางคนรักการอ่าน บางเล่มเปลี่ยนมุมมองในการใช้ชีวิตให้หลายคน บางเล่มก็เป็นเพื่อนคลายเหงาได้ บางเล่มเป็นเพื่อนปลอบประโลมเมื่อชีวิตใครคนใดคนหนึ่งซวนเซ, ฉันชอบเรื่องของวดีลดา ชีวิตเธอพลิกคว่ำคะมำหงายเพราะผู้ชายซึ่งเป็นพ่อของลูกเป็นตัวแปรจนเธอกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

ฉันชอบที่เธอเล่าเรื่องเศร้าได้อบอุ่นและน่ารัก แน่นอนว่าเธอผ่านช่วงวิกฤตมาได้เพราะ “หนังสือ”, ฉันชอบตอนนี้ในหน้า 11

“…แม่ผ่านโมงยามเหล่านั้นมาได้ยังไง เป็นหนู หนูคงตายไปนานแล้ว”

“หนังสือไงลูก” เธอร้องเสียหลง “เอ้า นี่แม่พูดจริงๆนะ หนังสือพาแม่เดินทางล้มลุกคลุกคลานมาจนถึงทุกวันนี้”

“…ตอนที่โลกของแม่มืดมนอย่างถึงที่สุด บรรทัดหนึ่งในหนังสือที่พจนา จันทรสันติแปลมาลูบหัวแม่ด้วยความเอ็นดูรัก

“อย่าโมโหโลก อย่าโมโหชีวิต อย่าโทษว่าทำไมเรื่องเลวร้ายจึงมาเกิดกับเราคนเดียว ‘เราเป็นแค่หัวผักกาดขาวแห่งท้องนา’ ประโยคนี้มันเฉาะหัวแม่จนแบะ แล้วแม่ก็ได้สติ, เขา (หนังสือ) เป็นเพื่อนแม่…”

…

ฉันชอบเพราะเห็นด้วย, เอาเข้าจริงเราเป็นแค่เศษฝุ่นในเวิ้งฟ้า เล็กจ้อยกะจิริดในห้วงจักรวาล แต่หลายครั้งกลับสำคัญตัวว่าเป็นดวงอาทิตย์ที่ทุกชีวิตต้องหมุนรอบ และฟชอบให้ทุกอย่างเป็นดั่งใจ, อีกอย่างที่ฉันชอบคือโปรยปกหนังสือที่เขียนเตือนอีโก้โง่ๆของเราว่า

“การอ่านหนังสือมากๆ อาจทำให้คนเราตัวเล็กลง”