“Fin”  ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถมีความรักได้เหมือนคนปกติ
เขาคิดเสมอว่าความรักรูปแบบนี้…เป็นเพียงอารมณ์ชั่วครู่ชั่วยาม…เป็นแค่ความฉาบฉวย
ไม่มีใครคบกันได้ยาวนาน  ไม่มีใครจริงจังกับใคร  ทุกคนต่างแค่เข้ามาหากันเมื่อถูกใจกัน 
หรือไม่ก็หวังผลประโยชน์อะไรจากกัน…หรือคบกันเพื่อแก้เหงา…แล้วก็แยกย้ายกันไปเมื่อเจอคนใหม่…

ไม่มีรักแท้ในหมู่ชาวเกย์หรอก….เขาย้ำกับฉันอย่างนั้น

“Fin”  ให้ฉันเล่าเรื่องความรักของรุ่นพี่ผู้หญิงนักอุดมคติที่ฉันรู้จักให้เขาฟัง
เขาอยากรู้ว่าความรักระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิง…จะแตกต่างจากผู้ชายกับผู้ชายอย่างเขาไหม

ฉันว่าก็คงต่างนะ…เพราะความผูกพันระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิงที่ฉันเคยได้รับรู้ดูจะลึกซึ้งกว่า
ถ้าความผูกพันระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย…มันเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

แต่ฉันไม่เชื่อหรอก…ฉันเคยเห็นผู้ชายกับผู้ชายบางคู่…อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบ ๆ  ปี
อยู่กันอย่างเพื่อน…อย่างคนรัก…อย่างคนที่เข้าอกเข้าใจกัน  ไม่ต่างจากคู่ชีวิตผู้หญิงผู้ชายที่เราเห็น ๆ กันอยู่ในสังคม

“Fin” หัวเราะคล้ายเยาะหยันตัวเอง…เขาว่าคู่ที่ฉันเจอ…คงมีแค่หนึ่งในล้านของคนประเภทเขา
เขาคบคนมาเยอะ  เพื่อน ๆ เขาก็เจอมาเยอะ  ส่วนใหญ่คนที่ผ่านเข้ามา..ถ้าไม่หวังผลประโยชน์  ก็แค่แก้เหงาไปวัน ๆ

ไม่มีเกย์คนไหน…มีรักแท้มั่นคง…จริงใจต่อกัน…เพราะพวกเขามันเป็นพวกผิดปกติ…
และ “ความรัก” ของพวกเขา มันก็ผิดปกติ…

ฉันย้อนถามด้วยคำถามง่าย ๆ …ทำไมล่ะ…คนเป็นเกย์ไม่มีหัวใจหรือไง

เขาอึ้งไป  ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะว่า…มีนะ  แต่หัวใจมันไม่ปกติน่ะ
มันเหงา  มันอ้างว้าง  สับสน  และไขว่คว้าไปเรื่อยเปื่อย  จนเหมือนไร้หลักยึดเหนี่ยว
ยิ่งรัก…ยิ่งผิดหวัง  ก็ยิ่งหมดความเชื่อมั่น  หมดศรัทธาในความรัก

แล้วเขาล่ะ…เขาเคยรักใครอย่างจริงจัง  อย่างที่หวังว่าจะได้อยู่กับคนคนนั้นไปตลอดชีวิตบ้างไหม…ฉันถามอีก

“โธ่…ทำไมจะไม่เคย  ผมเคยรักเขาสุดหัวใจ  เขาก็เคยทำเหมือนรักผมสุดหัวใจ
คอยมาดูแล  คอยมาหาข้าวหาน้ำให้ผมกินตอนไม่สบาย  ทำเหมือนรักผมสารพัด
แล้ววันหนึ่งผมถึงรู้ว่าเขาเข้ามาหาผม  ก็แค่หวังเกาะผม  หวังเอาเงินจากผมเท่านั้น
พอไม่มีให้เขาก็ผละไปง่าย ๆ หายไปจากชีวิตเหมือนไม่เคยมีอะไรกันมาก่อน 
นี่ไง…ความรักของผม  คนที่ผมคิดว่าจะรักเขาไปตลอดชีวิต  ผมเป็นบ้าอยู่เป็นเดือน ๆ
แทบจะฆ่าตัวตาย  ตอนนั้นผมมันเด็ก  โง่ งมงายคิดว่าถึงเราจะเป็นแบบนี้  แต่
เราก็คงเจอคนที่รักเราซักคนแหละ   แต่สุดท้ายผมก็ได้รู้ว่ามันไม่มีหรอก  คำว่ารักแท้น่ะ”

จริงหรือ…ที่ว่าการรักใครซักคนของคนประเภทเขาเป็นเรื่องโง่งมงาย…ฉันสงสัยอยู่ในใจ

“ทุกวันนี้ผมไม่เคยคาดหวังกับใครหรอก  ผมรู้แล้วว่าที่เขาดีกับผมก็เพราะผมมีอะไรให้เขาหวัง
ผมถึงทำงานหนัก สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองอยู่อย่างนี้ไง  ถ้าผมเป็นแค่  Nobody  ผมก็คงเป็นแค่
ไอ้เกย์ทุเรศ ๆ คนหนึ่งเท่านั้น  คงไม่มีใครมาสนใจอย่างนี้หรอก   แต่วันนี้มันไม่ใช่ไง
ผมมีเงิน  เด็ก ๆ ที่ผมคบอยู่น่ะ  เขารู้กันทั้งนั้นแหละว่าถ้าไปกับผมก็กินข้าวฟรี  ดูหนังฟรี
แล้วมันก็รู้ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไร  ชีวิตเกย์มันแค่นั้นแหละ…”

ชีวิตเกย์มันก็แค่นั้นแหละ…แค่นั้นจริง ๆ น่ะเหรอ…

“ถ้าเกย์มีหัวใจ มีความรู้สึก  มันก็คงไม่ใช่แค่นั้นเสมอไปหรอก  ที่เป็นแบบนี้
เพราะที่ผ่านมามันไม่ใช่ต่างหาก  ต่อให้ผู้หญิงผู้ชาย  ไอ้การคบหาหวังผลประโยชน์แบบนี้
มันก็เกิดขึ้นได้เหมือนกัน  แต่มันอยู่ที่ว่าเวลาเราเริ่มคบคนที่เราชอบ  เราเลือกที่คบเขาแบบไหน
เริ่มต้นที่การให้ผลประโยชน์เพื่อแลกเปลี่ยนความรักหรือเปล่าละมั้ง  ถ้าเริ่มแบบนั้นทุกครั้ง
คิดแบบนั้นทุกครั้ง  สิ่งที่ได้กลับมา  มันก็ได้อย่างที่เราเริ่มนั่นล่ะ  ไม่คิดอย่างนี้บ้างเหรอ
ทำไมสรุปเอาง่าย ๆ กับแค่ผิดหวังครั้งเดียว  เจอคนไม่ดีแค่คนเดียวอย่างนั้นล่ะ ”

เขานิ่งไป…เหมือนจะเริ่มทบทวนอะไรบางอย่าง  ก่อนจะถามฉันบ้างว่า…เคยเจอรักแท้ไหม

“ไม่เคยหรอก  เคยเจอแต่รักประเภทฉาบฉวย  รักเดี๋ยวเดียว อกหักเดี๋ยวเดียว แต่ยังไม่เคยรักใคร
แบบที่คิดว่าจะรักเขาไปตลอดชีวิตหรอก  เห็นมั้ยว่าคนธรรมดากับเกย์ก็เหมือนกันน่ะแหละ”

ฉันตอบง่าย ๆ  ก็จริงนี่…ฉันในวันนั้นยังไม่เจอคนรู้ใจคนที่ฉันรักอยู่อย่างทุกวันนี้เลย
ฉันเป็นคนรักคนยาก…เคยเจอคนที่คิดใช่…แต่พอใช้เวลาดู ๆ กันไป…ก็กลับไม่ใช่

รักแท้…ไม่ใช่สิ่งที่หาง่าย…ไม่ใช่เฉพาะเกย์หรอก…แม้แต่ผู้หญิงธรรมดาอย่างฉัน
ความรัก…ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย…ผิดหวังได้…พลาดหวังได้…ไม่ต่างไปจากเขาเหมือนกัน

แล้วทำไมล่ะ…ทำไมกับแค่ชีวิตที่พลาดหวังไปครั้งเดียว…หนุ่มน้อยน่ารักอย่างเขา
ถึงจะพาลมองโลกในแง่ร้าย…และหมดศรัทธากับความรักไปง่าย ๆ อย่างนั้น

ฉันไม่รู้หรอกว่า…รักแท้สำหรับเขาอยู่ที่ไหน…และจะต้องใช้เวลาตามหาอีกนานเท่าไร
แต่…ฉันก็ยังเชื่อว่า…ซักวัน…เราทั้งสองคนจะต้องค้นพบ “รักแท้” ที่รอคอยอยู่ ณ วันหนึ่งของชีวิตแน่นอน

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ