โชคชะตาบางทีก็ชอบเล่นตลกกับคนเราอยู่บ่อย ๆ
เวลาที่เราวิ่งไล่ตาม…จดจ่อค้นหา…ก็กลับคว้าได้แต่อากาศ
แต่พออยู่นิ่ง…พอเลิกคิดถึงมัน…สิ่งที่เคยต้องการนักหนาก็กลับวิ่งเข้ามา
แถมยังเข้ามาพร้อม ๆ กัน…จนชีวิตสับสนวุ่นวาย เลือกไม่ได้ ตัดสินใจไม่ถูกเอาซะอีก

ความรักของ ” Fin” ก็มีอาการประมาณอย่างนั้น
พอถึงเวลาจะเริ่ม…ก็เริ่มแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมเจอแต่คนดีที่เห็นชัดว่า “ใช่” เต็มไปหมด

ฉันขำจนอดไม่ได้ที่จะย้อนอดีตให้เขาฟัง
“เป็นไงล่ะ บ่นดีนักว่าไม่เคยมีใครมารัก ไม่เคยมีคนดี ๆ มาสนใจ มีแต่รักเขาข้างเดียวตลอด
แล้วทีนี้เป็นไง…สนุกใหญ่ล่ะ จะเลือกใคร จะตัดสินใจยังไงล่ะเนี่ย เข้ามาพร้อม ๆ กันอย่างนี้”

หนุ่มน้อยที่เพิ่งจะเริ่มเริงร่าสดใสกับชีวิต “เกย์” ได้ไม่กี่เดือน ทำท่ากุมขมับปวดหัว

นั่นสิ…เขาจะทำยังไง…คนหนึ่งก็ดีแสนดี…รักเขาจริงจังอย่างที่ไม่เคยมีใครรัก
อีกคนหนึ่ง…ก็น่ารักหนักหนา…เป็นปรากฏการณ์ Love at first sight ที่เจ้าตัวไม่อาจปฏิเสธ

“ไม่น่าเชื่อจริง ๆ นะ ผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
ทำไมผมไม่เจอติวเร็วกว่านี้ แล้วทำไมผมถึงไม่คิดให้นานกว่านี้ก่อนจะตัดสินใจคบเป้เป็นแฟน”

อย่างนี้เขาเรียกอาการ “สองใจ” แต่จะทำยังไงล่ะ
คนแรกที่เริ่มคบหากันมาได้ไม่ถึงสองเดือน…ก็ช่างเป็นคนดีซะเหลือเกิน…
ดีแบบที่เจ้าตัวบ่นอยู่บ่อย ๆ ว่าอยากเจอนักหนา…คนที่รักเขาด้วยหัวใจจริง ๆ แบบนี้

เป้…เป็นรุ่นน้องที่คณะเดียวกันกับ ” Fin” ที่ชื่นชมในความสามารถของรุ่นพี่และแอบคิดถึงเขามาตลอด
แต่โอกาสและจังหวะก็ไม่เคยทำให้ทั้งสองคนได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน จนกระทั่งเวลาผ่านมาหลายปี

วันหนึ่งในปาร์ตี้ของเพื่อนคนหนึ่ง…เขาทั้งสองได้เจอกัน…และรับรู้กับด้วยสัญชาตญาณทันที
ว่า…ต่างคนต่างเป็น…แถมคุยกันปุ๊บ…ก็ถูกใจกันและกันปั๊บ แบบไม่ต้องคิดมาก

เป้ไม่ใช่ “สาว” เป็นแค่ชายหนุ่มหน้าใส เรียบร้อย สุภาพ…สไตล์คล้าย ๆ ” Fin ” นั่นแหละ
แต่จากคำบอกเล่า…ทันทีที่ไม่ได้อยู่ในสายตาสาธารณชน…เป้จะกลายสภาพเป็นกุลสตรีน้อยน่ารักไปทันที

เป้สารภาพรักกับ ” Fin ” อย่างเปิดใจ จริงจังหลังจากคบหาผ่านเวลาไม่นานนัก
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แบบที่ฉันต้องแอบถอนใจอีกตามเคย…กับความสัมพันธ์ก้าวกระโดด

“แต่ผมว่าเนี่ยก็ช้าสุดเท่าที่ผมเคยเจอมาแล้วนา…เราคุยกันหลายครั้งจนรู้แล้วว่าถูกใจกัน
ชอบกันจริง ๆ มันไม่ฉาบฉวยแบบที่กลัวหรอกน่า แล้วที่สำคัญเป้เขารักผมมากรู้ไหม
เขารักผมแบบที่ไม่เคยมีใครรักมาก่อนจริง ๆ”

เขารักเรา…แล้วเราล่ะ…รักเขาแน่แล้วหรือ…ฉันย้ำถามแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก…ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ความรัก…ที่ฉันรู้จัก…มันต้องใช้เวลามากกว่า…เรียนรู้กันมากกว่านี้มั้ง…

“ก็…รักมั้ง…” เจ้าตัวทำเสียงไม่ค่อยมั่นคงในทีแรก ” รักสิ…แหม…ก็เขาออกจะน่ารัก แสนดีขนาดนี้”

เหตุผลไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไร…แต่ก็เอาเถอะ…จริง ๆ แล้วจากที่ฟัง…เด็กคนนี้ก็ดีจริง ๆ นะแหละ
เข้ามาอย่างจริงใจ จริงจัง ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น…หน้าตาก็น่ารัก…แถมยังรักเพื่อนของเราชนิดทุ่มใจทุ่มกาย
สมบูรณ์แบบเพอร์เฟคขนาดนี้…ฉันก็เลยเชียร์ไปเต็มที่…ดีใจกับเพื่อนด้วยที่ได้เจอ “รักแท้” ที่ค้นหามานาน

เรื่องของ ” Fin” น่าจะแฮปปี้เอนดิ้งตรงนี้…แต่…โชคชะตาก็คือโชคชะตา…ที่เราคาดเดาไม่ได้อีกตามเคย
ความรักของเขา…ก็เลยมีเรื่องพลิกผันซ้ำซ้อน…ให้หัวใจยุ่งเหยิงจนเพื่อนอย่างฉันต้องปวดหัวตามไปด้วยอีกครั้ง…

ความหวานชื่นของรักครั้งนี้…คงอยู่ไม่นานนัก
ความอ่อนหวานน่ารักของเป้ที่เฝ้าแต่ดูแลเอาใจใส่…และยอมตามใจ “Fin” แทบทุกวินาที
ทำให้การอยู่ร่วมชายคาของคนสองคนนี้เริ่มเดินเข้าสู่สัมพันธภาพที่เรียบและนิ่งอย่างน่าเหนื่อยหน่าย

หลังจากโทรศัพท์ปรับทุกข์ที่ฉันเคยชิน…ห่างหายไปเกือบเดือน
ฉันก็ได้ยินเสียงกลัดกลุ้มของ “Fin” ดังมาตามสายอีกครั้ง

” อะไรน่ะ ยังไม่เท่าไรเลยนะ เบื่อแล้วเหรอ ไหนว่าอยากมีคนรัก มีคนเอาใจ
แล้วนี่ได้ตรงตามต้องการทุกอย่าง แล้วทำไมยังเบื่อ ยังกลุ้มอย่างงี้ละเนี่ย”

ฉันประหลาดใจเอาจริง ๆ กับอาการเหนื่อยล้าที่เขาบรรยายมา

“ไม่รู้สิ เขาดีนะ แต่ดีเกินไป”

เอาละสิ…เหตุผลน้ำเน่ามากเลยนะ อ้างมาแบบนี้เนี่ย…ฉันว่าไปตรง ๆ อีกตามเคย
แล้วก็เริ่มเบนความคิดไปสู่ประเด็นของความเป็นคน “รักไม่เป็น” ที่เขาเคยเป็นมา

“นี่มันแปลก ๆ นะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าที่ผ่านมาที่ผิดหวังมาบ่อย ๆ ก็เพราะอย่างนี้หรือเปล่า
เลือกรักแต่คนที่เขาไม่รักตอบ เพราะพอเจอคนที่รักตัวเองตอบเข้า ก็รักไม่เป็น
ก็เบื่อ ก็กลุ้มอย่างนี้น่ะ ถามจริง ๆ เหอะ นายเบื่อเขาเพราะเขารักตอบ เขาดีกับนายใช่มั้ยเนี่ย”

ไม่ใช่เฉพาะฉันหรอกที่ชักไขว้เขว และมอง ” Fin ” ด้วยสายตาที่แปลกไป
แม้แต่ตัวเขาเอง…ก็สับสนตัวเองขนาดหนักกับความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้น
เพราะไม่เคยรู้ตัวเหมือนกันว่า…พอเจอคนที่รักจริงเข้าจริง ๆ แล้วจะเป็นแบบนี้

“ผมแค่รู้สึกว่าเขาไม่ใช่ เขาดีเกินไป เรียบร้อยเกินไป ตามใจผมเกินไป
เขาไม่เคยมีความคิดเห็นของตัวเอง ไม่เคยเถียง ไม่เคยค้านอะไรซักอย่าง
เขาบอกแต่ว่าเขารักผม เขายอมตามใจผมได้ทุกอย่างเพื่อให้ผมมีความสุข
นี่ผมเป็นโรคประหลาดอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย…”

ไม่รู้สิ…ก็แค่เดาเท่านั้นล่ะนะ ใครจะกล้าสรุปล่ะ ฉันก็งง ๆ อยู่เหมือนกัน
แต่จากประสบการณ์…มนุษย์ส่วนใหญ่ก็มีจุดอ่อนแบบนี้ล่ะ…
อะไรที่ได้มาง่าย ๆ มันไม่ค่อยมีค่าเท่าไรนักหรอก
เพราะแบบนี้ไง…คนเราถึงอกหัก ผิดหวังกันบ่อย ๆ
แล้วไอ้อาการรักข้างเดียว มันถึงได้เกิดขึ้นบ่อย ๆ กับใครต่อใคร
ก็เพราะสัญชาตญาณดิบลึก ๆ ของคนเรา มันชอบความท้าทาย
ชอบเอาชนะกับสิ่งที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันได้มากง่าย ๆ นั่นล่ะ…

“แล้วผมควรทำยังไงดีละเนี่ย เขาไม่มีความผิดอะไรเลย เขารักผม
แต่ตอนนี้ผมแทบไม่อยากคุยกับเขา ไม่อยากเจอเขาเลยน่ะ อยู่ด้วยกัน
แล้วมันอึดอัด มันเหนื่อย มันเครียดยังไงไม่รู้…”

ความเปลี่ยนแปลง แปรปรวนของความรักครั้งนี้…ยังไม่ทันจะมีคำตอบ
เพราะทั้งคนปรึกษาและผู้ให้คำปรึกษาอย่างฉัน ยังไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง

แต่ต่อให้คิดหาคำตอบได้…ก็คงจัดการอะไรไม่ทันอยู่ดีนั่นแหละ
เพราะเรื่องราวที่โชคชะตาพัดพาเข้ามา…มันเร็วซะจนตั้งตัวกันไม่ติดเอาจริง ๆ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ