เรื่องบางเรื่องอาจอธิบายไม่ได้มากนัก…
ยิ่งเรื่องของความรัก…เรื่องของการเปิดใจเพื่อสัมผัสความรัก…
ยิ่งเป็นเรื่องที่อธิบายไม่ได้ สอนกันไม่ได้

ความสนิทสนม ความไว้วางใจ ไม่ได้ช่วยให้ฉันเปลี่ยนใครได้
ฉันรู้…และก็ไม่ได้คิดด้วยว่า…ฉันจะสามารถเปลี่ยนคนคนนี้ได้

ฉันเป็นได้เพียงเพื่อน เป็นที่ปรึกษา เป็นผู้รับฟังที่ดี
แต่ไม่ใช่ครู…ที่จะชี้นำหรือเปลี่ยนชีวิตใคร

ฉันค่อย ๆ เว้นช่องว่างระหว่างฉันกับ ” Fin” ออกมาอีกนิด
พยายามฟัง…มากกว่าที่จะพูดสิ่งที่ฉันไม่เห็นด้วย
ทั้งที่บางครั้ง…อยากจะพูดในสิ่งที่ตัวเองมองเห็น

ฉันปล่อยให้เขาทุกข์อยู่กับความเหงา…จมอยู่กับความหม่นหมอง
หมกมุ่นกับความรัก…ความผิดหวัง…ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…โดยไม่เตือนอะไรอีก

บางที ” Fin” อาจต้องใช้เวลา
เวลาในการเรียนรู้…ในสิ่งที่เขาต้องค้นเจอด้วยตัวเอง…สิ่งที่ไม่มีใครสอนใครได้

เกย์อย่างเขาจะผ่านช่วงเวลาแห่งความทุกข์ไปได้ไหมนะ
แล้วเขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร…จะพบความสุขในชีวิตได้บ้างไหม

ฉันได้แต่เฝ้ารอดูอย่างเงียบ ๆ ด้วยความหวังในใจลึก ๆ
ว่าวันนั้น…คงอยู่ไม่ไกลเกินไปนัก…และเมื่อถึงวันนั้น
ฉันคงได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเพื่อนคนนี้ได้อย่างสุขใจ

แล้วเวลาก็เปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างในตัว ” Fin” โดยที่ฉันเองก็ไม่ทันสังเกตเห็น…
ทุกอย่างอาศัยเวลา…ที่จะค่อย ๆ เปลี่ยน ค่อย ๆ พัฒนาไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป

ท่ามกลางอารมณ์แปรปรวน…เถียงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง
ฉันกับ “Fin” ก็กลายเป็นเพื่อนสนิท เป็นที่ปรึกษาให้กันและกันมาอย่างตลอดรอดฝั่ง

ความคิดเห็นตรงไปตรงมาหลายเรื่องที่ฉันพูดไป และเคยคิดว่าเขาไม่รับฟัง
ก็กลับเป็นสิ่งที่เขาเก็บไปคิด…และหยิบมันมาใช้โดยที่ฉันไม่ได้รับรู้
จนกระทั่งได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปในทางที่ดี…แบบที่ฉันไม่ได้สังเกตหรอก
แต่เพื่อนสนิทคนอื่น ๆ ของเขา…ทั้งที่เป็นเกย์เหมือนกัน และไม่ได้เป็นต่างก็มองเห็น

“พวกเพื่อน ๆ มันว่าผมนิสัยดีขึ้น แคร์คนอื่นมากขึ้นล่ะ…”

เขาเล่าด้วยน้ำเสียงปลื้ม ๆ จนฉันอดขำไม่ได้

” นี่นายทำอะไรแย่ ๆ ไว้มากขนาดนั้นเลยเหรอ…”
” โอ๊ยยย ก็เยอะอย่างที่รู้ ๆ กันน่ะแหละ กับคนอื่นน่ะร้ายกว่านี้หลายเท่านะ แต่
เพื่อน ๆ มันชินกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครเขาเคยว่า
ผมตรง ๆ อย่างนี้ซักคน ตอนแรกผมถึงโมโหไง พอได้ยินเข้า”

ใช่สิ…เขาโมโหเรื่องที่ฉันว่าไปหลาย ๆ เรื่อง
สารพัดพฤติกรรมเลวร้ายประสาเกย์ ( เขาว่าของเขาอย่างนั้นนะ) …ที่ฉันไม่ยอมทน…
เรื่องอะไรจะต้องทน…แค่เพราะเหตุผลว่า “ก็ผมเป็นเกย์” ล่ะ..
ในเมื่อฉันไม่เคยทำอะไรแย่ ๆ แบบนี้กับเพื่อนคนไหน ฉันก็ไม่ยอมทนให้เขามาทำกับฉันแบบนี้เหมือนกัน

สารพัด…ความเย็นชา…เลวร้าย…ในช่วงอารมณ์แปรปรวนของเขาที่ทำให้ฉันโมโห
เพจไป…ก็ไม่โทรกลับ นัดกัน..ก็ไม่เคยตรงเวลานัด เวลาตัวเองมีปัญหา…โทรระบายให้คนอื่นฟังได้สารพัด
แต่พอถึงเวลาเพื่อนมีปัญหาโทรมา…ถ้าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟัง (ซึ่งบ่อยเกินเหตุ)
ก็วีนแหลก โดยไม่สนว่าเพื่อนจะรู้สึกยังไง…

รักจะคบเป็นเพื่อน…ถ้าปล่อยให้เป็นไปแบบนี้โดยไม่มีการตักเตือน…เพราะมัวแต่เกรงใจ
อย่างที่เพื่อนคนอื่นๆ ของเขาทำกันมาจนเหลิงขนาดนี้ ก็อย่าเป็นซะดีกว่า
นี่แหละ…คติ”เพื่อนแท้”ของฉัน… ที่ทำให้ฉันเตือนเขาไปตรง ๆ ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง
ด้วยความโมโหที่ไม่อยากเก็บกดไว้กับตัว…แต่ใครจะนึก…ว่าเขาจะเก็บไปคิด

ไม่ใช่เฉพาะแต่เพื่อนหรอกที่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
แม้แต่บรรดา “คนรัก”รายวันที่เขาคบหาอยู่หลายต่อหลายคน ก็รับรู้ถึงความใส่ใจดี ๆ นั้น

แต่ละเรื่องที่เปลี่ยนไป…จริง ๆ แล้วมันดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่
แต่มันก็เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้ผู้คนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้คนอื่น

” Fin” เป็นคนจิตใจดี…เป็นคนละเอียดอ่อน…นี่คือสิ่งที่ฉันมองเห็นเขามาแต่แรก
แต่ความคิดที่หมกมุ่นอยู่กับตัวเอง…ความกดดันต่าง ๆ นานา
ที่เขาขยันซ้ำเติมตัวเอง มันทำให้เขาละเลยคนรอบข้างและเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักจนเกินเหตุ…

” น้องผม แม่ผม เขารู้กันแล้วล่ะว่าผมเป็นเกย์…”

เขาบอกอย่างโล่งใจ…นี่ละปัญหาที่เก็บกดตัวเขามานานนับสิบปี
ปัญหาที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับครอบครัวมีแต่กำแพง และเมื่อกำแพงทลาย…
สิ่งดี ๆ ทั้งหลายก็เริ่มต้นขึ้น เขาคุยกับแม่ กับน้องชายบ่อยขึ้น…เข้าใจกันและกันมากขึ้น
ทุกคนยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น…และพร้อมที่จะพูดคุยเป็นที่ปรึกษาในทุกเรื่อง
เหมือนที่เขาเองก็เริ่มที่จะเข้าใจคนอื่น และเปิดใจกว้างพอจะเรียนรู้คนอื่นมากขึ้นเช่นกัน

“ไม่เกลียดตัวเองแล้วใช่ไหมที่เป็นแบบนี้…”

ฉันถามยิ้ม ๆ แล้วก็ได้รอยยิ้มกระจ่างตอบกลับมา

“เป็นเกย์ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดนะ น้องชายผมบอกว่ารู้มานานแล้วล่ะ
แต่เห็นผมไม่พูดถึง ก็เลยไม่กล้าคุยด้วย แม่ก็ว่ายังงี้เหมือนกัน วันนั้นผมงงเลย
แม่ถามว่ามีแฟนแล้ว พามาให้แม่รู้จักบ้างนะ ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ เขารู้อยู่แล้ว
เหมือนที่เราเดากันเลย”

ใช่…ฉันเคยบอก ” Fin” ไปอย่างนั้น
ทุกคนรักเขา…และพร้อมจะยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นเสมอ
เพียงแต่รอเวลา…ที่เขาจะเปิดประตู เปิดตัวเองให้คนอื่น ๆ ได้ก้าวเข้ามาบอกเท่านั้น…

เมื่อกำแพงทลาย…แสงสว่างก็เริ่มส่องผ่านเข้ามาในชีวิต
หนทางทุกทางเปิดกว้างให้เขา…ทันทีที่หัวใจของเขาเริ่มเปิดให้กับคนอื่น ๆ

และ…”รักแท้” ที่เขาไม่เคยเชื่อว่าจะได้พบเจอ…ก็เริ่มต้นเดินทางผ่านเข้ามาทักทาย

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ