ความรัก…สำคัญกับชีวิต…สำคัญกับหัวใจ
เราตามหาความรัก…ตามหาคนรัก…แต่กลับจำกัดคำว่า “รัก” ไว้อย่างแคบ ๆ

ต้องเป็น “ความรัก” ในรูปแบบของคนรักเท่านั้นหรือ
ถึงจะเติมเต็มชีวิต  เติมเต็มหัวใจให้อบอุ่น  ให้มีกำลังใจอยู่ในโลกใบนี้ได้

“Fin”  เล่าให้ฉันฟังถึงคนที่เขาคบหาแต่ละคน
คนที่เขาบอกว่ารัก…รัก…รัก…แต่ไม่เคยรักเขาตอบ
เด็กหนุ่มรุ่นน้องหลายต่อหลายคนที่เขาชอบ  หรือที่บางทีก็ใช้คำว่า “รัก”
ล้วนแล้วแต่บอกกับเขาว่าเขาเป็นพี่ชายที่แสนดี…เป็นเพื่อนที่น่ารัก

นั่นเองที่ทำให้เขาเหงา…เหงา…และเหงามาตลอดชีวิตจนถึงวันนี้
ความเหงาของเขา…ฝังลึกจนทำให้อารมณ์แปรปรวนอย่างน่ากลัว
เขาโทรมาคุยกับฉันบ่อย ๆ  ปรึกษาปัญหาหัวใจ  ปรึกษาปัญหาชีวิต
บ่อยครั้งที่เฝ้าแต่ถามว่า…ทำอย่างไรเขาถึงจะหายเหงา  หายเศร้าแบบนี้

ไม่น่าเชื่อว่าคนที่สำเร็จในหน้าที่การงานอย่างเขา…พอถึงมุมส่วนตัว
กลับมีมุมมืดที่เจ็บปวดให้เจ้าตัวเก็บมาตอกย้ำตัวเองได้มากมาย

เขาไม่ใช่แค่คนเหงา…ไม่ใช่แค่คนอ่อนไหวอย่างธรรมดา
แต่ยังมองตัวเองในแง่ร้าย  และขาดความมั่นใจในตัวเองอย่างเกินเหตุ

เขาชอบคุยเรื่องความรัก…คุยถึงหนุ่มคนนั้นคนนี้ที่เขาคบหา
คุยถึงความเจ็บปวด  ความเหงา เวลาที่ถูกปฏิเสธจากคนที่เขาคาดหวัง

แต่ยิ่งฟัง…ฉันยิ่งสัมผัสได้ถึงความฉาบฉวยในอารมณ์นั้น
” Fin ”  พร่ำบอกว่าเขาไม่เชื่อเรื่องรักแท้  แต่ลึก ๆ กลับตะเกียกตะกายค้นหา
หลงรักคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย ๆ แค่ได้เห็นหน้า  หรือคุยกันเพียงไม่กี่ประโยค

หลายครั้งที่ฉันชวนเขาคุยถึงเรื่องครอบครัว…
แล้วได้รับรู้ว่า ” Fin ” ห่างเหินจากพ่อแม่  พี่น้องของตัวเองเหลือเกิน
เขาเป็นพี่ชายคนโต  แต่กลับไม่เคยซักครั้งที่จะก้าวเข้าไปหาน้อง ๆ
เขาปิดบังตัวเองจากทุกคน…เพราะกลัวว่าคนเหล่านั้นจะรับรู้ในสิ่งที่เขาเป็น

ครั้งหนึ่ง…น้องชายวัยรุ่นของเขามาหาเขาที่บ้านในวันที่เขากำลังเศร้าซึมอย่างหนัก
ขณะที่เราคุยโทรศัพท์กันอยู่    เขาขอตัวไปคุยกับน้อง  แค่ไม่ถึงห้านาที
ก็กลับมาที่โทรศัพท์อย่างรวดเร็วจนฉันประหลาดใจ

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเขาหรอก  เขามันก็เด็กผู้ชายธรรมดา  มีแต่เที่ยวแล้วก็จีบผู้หญิงไปวัน ๆ”

ฉันถามเขาว่าเขาเคยคุยกับน้องนาน ๆ บ้างไหม…เคยรับรู้เรื่องราวของน้องชายคนนี้บ้างหรือเปล่า
เขาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย…บอกง่าย ๆ ว่า…ชีวิตตัวเองก็แย่มากพออยู่แล้ว เขาคงช่วยอะไรน้องไม่ได้

“คนเราบางทีก็ต้องมองออกไปนอกตัวเองบ้างนะ  เพราะถ้าเราจมอยู่แต่กับเรื่องของตัวเองแบบนี้
ชีวิตมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าความเหงา ความเศร้าหรอก  ลองมองคนอื่น  คิดเรื่องคนอื่นบ้างสิ
ไม่คิดจะลองทำอะไรเพื่อคนอื่นดูบ้างเหรอ  ลองคิดเพื่อน้อง ทำเพื่อน้อง  ช่วยเหลือเขา
ไม่แน่นะ  ไอ้อาการเหงาสุดโหดที่เป็นอยู่นี่มันอาจจะทุเลาลงบ้างก็ได้”

วันนั้นดูเหมือนเขาจะไม่พอใจสิ่งที่ฉันพูดนัก…อาจจะเพราะเขามองไม่ออก และไม่เข้าใจซักนิดว่า
ทำไมเขาจะต้องไปรับผิดชอบปัญหาของคนอื่น…ที่เขาไม่เคยก้าวเข้าไปแตะต้องมาก่อน
รวมทั้งไม่คิดด้วยว่าสิ่งเหล่านี้มันจะมาเกี่ยวข้องหรือแก้ไขปัญหาชีวิต ความรักของเขาได้อย่างไร

“เราจะมีความรักได้ยังไงกัน  ถ้าเราไม่หัดรักคนอื่น หรือทำอะไรเพื่อคนอื่นซะก่อน”

จำได้ว่า…ฉันพูดเป็นประโยคสุดท้าย  ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไปในวันนั้น  ในขณะที่เขายังคงนิ่งเงียบ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ