แปลกเนอะ…ตอนเด็กๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คนแรกที่เราวิ่งไปกอด…ก็คือ "พ่อกับแม่"

แต่พอโต…ทำไม
การ"กอด"พ่อกับแม่ถึงกลายเป็นเรื่องยาก

วันเกิดพ่อ เมื่อเดือนที่ผ่านมา
รู้สึกอยากทำอะไรให้พ่อรู้ว่า
วันนี้คือ…วันพิเศษ อยากทำอะไรพิเศษอีกซักนิด
นอกจากการไปทานข้าวด้วยกันทั้งครอบครัว

ก็เลยตัดความเขิน…เดินเข้าไปกอดพ่อไว้แน่นๆ
"กอด"แบบเต็มๆ แบบที่ไม่เคยกอดมาเป็นสิบปี
พ่อก็เขิน เราก็เขิน^__^ แต่เป็นเขินที่อิ่มๆอุ่นๆ

ผ่านวันนั้นไป…
เราก็ลืมไปแล้ว…เรื่อง"กอด"
จนเมื่อวาน…แม่มาเล่าให้ฟังว่า
หลังวันเกิด…พ่อไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล
หมอกับพยาบาล…บอกว่าพ่อแข็งแรงจัง หน้าตาสดใส
อาการเจ็บป่วยดูเหมือนจะดีขึ้นมาก ท่าทางกำลังใจดี

พ่อยิ้มหน้าบาน…แล้วบอกหมอกับพยาบาลว่า
เมื่อวันเกิด…ลูกสาวเข้ามากอดด้วย
คุยใหญ่เลยว่า…ดีใจมาก ที่ลูกเข้ามา"กอด"

ฟังแล้วอึ้ง! พ่อดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ
จริงดิ! แค่ "กอด"เองนะ
แป๊บเดียวเอง! ไม่กล้ากอดนาน เพราะเขิน!

"กอด"แค่นาทีเดียว
พ่อมีความสุขมาก พ่อเอาไปเล่าให้คนฟังได้ทั่ว

"กอด"มีความหมายกับพ่อมาก
แล้วตัวเราเอง รู้สึกถึงความหมายของ "กอด"
อย่างที่พ่อรู้สึกมั้ย

น้ำตาจะไหลค่ะ…นึกย้อนกลับไปว่า
นานแค่ไหนที่ไม่ได้กอดพ่อกับแม่
แล้วจะเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน
ที่เราจะได้กอดเค้าสองคนไว้แน่นๆแบบนี้

สารภาพว่าอยากกอดทุกวัน ทุกทีที่เจอ
แต่จนถึงบัดนี้ที่สำนึกแล้ว…
ก็ยังกอดได้ไม่บ่อยเท่าที่ใจอยากกอด

รู้แต่ว่าเข้าใจแล้วว่า "กอด"สำคัญแค่ไหน
และจะพยายามกอดทั้งสองคนให้แน่นให้บ่อยที่สุด
เท่าที่จะกอดได้…กอด…เพื่อให้เค้ารู้ว่า…
รักนะ…รักมากที่สุดในชีวิต…จริงๆ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ