“…ความรักเป็นสิ่งที่เกิดจากใจไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีที่คนที่ตนรักมีความสุข

การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด และการเสียสละความสุขของตนเพื่อความสุขของคนที่ตนรัก

จำเลยปรารถนาจะยึดครองผู้ตายเพื่อความสุขของจำเลยเอง เมื่อไม่สมหวังจำเลยก็ฆ่าผู้ตาย เป็นความผิดและการกระทำที่เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ของจำเลยโดยฝ่ายเดียว มิได้คำนึงถึงจิตใจและความรู้สึกของผู้ตาย หาใช่ความรักไม่ ทั้งเป็นความเห็นผิดที่เป็นอันตรายต่อสังคมอย่างยิ่ง…”

นิยามคำว่า”รัก” จาก คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546 (คดีนายเสริม สาครราษฎร์ นักศึกษาแพทย์ฆ่าแฟนสาว)

(via ธนัชชา ศักดิ์สยามกุล:- คำนิยามของผู้พิพากษา ตรง+นิ่ง นะคะ ความรักคือเช่นนั้น ไม่ต้องถามให้มากความอีกว่าความรักคืออะไร)

…………………………..

Quamruq.com:-คดีที่มี “เหตุจากความรัก” บรรทัดฐานที่ตรงและดีที่สุดที่จะใช้ตัดสินคดี ก็คือการใช้ “นิยามความรัก”ในการตัดสิน

แม้แต่ “ศาล”ยังเชื่อว่า “รักไม่อาจบังคับ” และความรักไม่ใช่”ข้ออ้าง”ให้เราบังคับฝืนใจใคร ทำร้ายใครหรือเอาชีวิตใครมาเป็นของเรา

“ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีที่คนที่ตนรักมีความสุข”

แล้วใจเราล่ะ!ใช้บรรทัดฐานอะไรกับ”ความรัก”ที่เกิดกับใจเรา

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ