หลังจากอ่านนวนิยายเรื่อง Carol (ชื่อเดิมคือ The Price of Salt) ของสำนักพิมพ์ ernest จบก็พบว่าชอบเวอร์ชันหนังมากกว่า หนังสือมันดูเวิ่นเว้อและฟุ้งมาก เทรีสมีแครอลว่ายเวียนอยู่ในทุกอณูของความรู้สึก โอเค ก็เข้าใจแหละนะว่าคนเราเวลามันอยู่ในห้วงรักหรือตกหลุมรักแบบหัวปักหัวปำแล้วมันคงไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่นหรือคนอื่นหรอก แต่นี่คือเยอะไปไง เยอะจนเลี่ยน, อ้อ แครอลและเทรีสเป็นเลสเบี้ยนจ้ะเธอ

เทรีสรัก, หลง และฟุ้งถึงแครอลมาก มากถึงขนาดที่ว่า ไม่ว่าแครอลทำอะไรเธอก็พร้อมขึ้นเขาหลงห้วยไปด้วยโดยไม่สนถูกผิด ขอแค่ได้อยู่กับแครอลก็พอ เทรีสชอบเพลงท่อน “ชีวิตง่ายขึ้นเมื่อมีความรัก” ตามเนื้อเพลง easy living ที่เธอได้ฟังระหว่างอยู่กับแครอล แต่ในมุมของแครอล ด้วยสายตาของคนที่ผ่านโลกมาเยอะกว่า แครอลมองเทรีสทะลุมากจากบทสนทนานี้ยามอยู่กันสองคน

“เธอยังเด็ก…เธอเปราะบางเหมือนไม้ขีดก้านนี้” แครอลถือก้านไม้ขีดที่มอดไหม้ไว้ชั่วขณะหลังจากจุดบุหรี่ “แต่ถ้าจะพูดให้ถูกต้อง เธอสามารถเผาบ้านทั้งหลังให้มอดไห้ได้ ถูกไหม”

ในหนังสือเทรีสเป็นคนทำฉากละครเวที แต่หนังปรับบทให้เทรีสเป็นช่างภาพ ซึ่งเชื่อมกับแครอลได้เรียลกว่าและมีเหตุมีผลกว่าในหนังสือ เพราะทุกครั้งที่แครอลเผลอ เทรีสจะแอบถ่ายภาพของแครอลไว้ และทุกภาพมันบรรจุความรักของเทรีสไว้จนเต็มเปี่ยม รวมทั้งบริบทอื่นๆ รู้สึกว่าหนังสื่อออกมาได้ดีกว่หนังสือ ตรงไปตรงมากว่า และน่าประทับใจกว่า

สรุป ชอบหนังมากกว่าหนังสือสิบกุรุส

ป.ล. อ่านแล้วหงุดหงิดกับการเอดิตของ บก. มาก สนพ. นี้แม่งไม่มีพิสูจน์อักษรหรือไง หาในหน้าเครดิตไม่ปรากฏชื่อ มีคำสะกดผิดหลายคำ (แต่เข้าใจได้ ตัวหนังสือเยอะ หลุดนิดๆหน่อยๆจึงเป็นเรื่องปกติ) แต่คำไหนก็ไม่น่าหงุดหงิดเท่าเอดิต คะ/ค่ะ ผิดไม่ต่ำกว่า 10 จุด แบบนี้ไม่ใช่พลาด แต่คือผิดเต็มๆ สนพ. ก็ไม่ใช่ไก่กา สะกดคำพื้นฐานผิดหลายจุดขนาดนี้ มึงยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นคนทำหนังสืออยู่อีกเหรอคะ ดวกส์!

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ