::: มิตรที่แท้มักจะโผล่มาในเวลาวิกฤตเสมอ :::

สัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่ยุ่งยากอีกครั้งหนึ่งของชีวิตการทำงานของฉัน ทั้งโดย “งาน” และ “คน” แต่ฉันจะไม่ลงรายละเอียดเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะจับคนอื่นๆมาขึงพืดลอยๆด้วยข้อความกำกวมพล่อยๆที่อารมณ์พาไปบนพื้นที่ส่วนตัวแต่ไม่สาธารณะแห่งนี้ ซึ่งคนเกี่ยวข้องก็ล้วนแต่เป็นคนกันเองทั้งนั้น, แต่ฉันอยากเล่ามุมดีๆท่ามกลางเรื่องแย่ๆแทน

อาชีพคนทำหนังสือจุกจิกวุ่นวายใครก็รู้ ยิ่งงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติใกล้เข้ามาเราต่างก็ตกอยู่ท่ามกลางพายุอารมณ์ที่สาดใส่กันไปมา ฉันก็เป็นหนึ่งในคนที่เป็นทั้งผู้สาดและเป็นฝ่ายรองรับ, เวลาไร้สติอารมณ์จะนำเหตุผลเสมอ ซึ่งไม่ดีเลย

มีงานชิ้นหนึ่งซึ่งไม่ได้ดั่งใจ ทำให้ฉันเหวี่ยงวีนมากจนพี่สนิทที่อยู่ในเหตุการณ์ไลน์ส่วนตัวมาเตือนตรงๆว่าให้ควบคุมอารมณ์และเก็บอาการบ้าง งานเดียวกัน การที่คนอื่นเดินเขาไม่ผิด เราต่างหากที่วิ่งเพราะใจร้อนเอง ซึ่งมันไม่โอเค, บอกตรงๆว่าแวบแรกฉันฉุนกึก แต่พอตั้งสติได้ ฉันรู้สึกโชคดีที่พี่คนนั้นเลือกเตือนฉันตรงๆด้วยความหวังดีแทนการนิ่งเฉย

ในโลกนี้มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าบอกเราตรงๆในจุดที่เราไม่น่ารัก และไม่น่าดู บางคนเลือกเสแสร้งแกล้งยิ้มต่อหน้าแต่ลับหลังกระหน่ำแทงเราจนเหวอะหวะก็มี

มีหลายครั้งอีกเช่นกันที่ฉันรู้สึกทั้งเหนื่อยและท้อปนกัน งานหลายชิ้นไม่เป็นดั่งใจ บางอย่างก็ไม่ถนัด ซึ่งเวลาที่รู้สึกแย่จนทดท้อแทบถอดใจไปจากปัญหาตรงหน้า มักจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่โต๊ะ พร้อมเสียงของเพื่อนสนิทที่อยู่คนละฝ่ายดังมาตามสายด้วยคำถามพื้นๆ และธรรมดา แต่โคตรมีค่าต่อหัวใจที่หดฟีบ ณ เวลานั้นของฉันเหลือเกิน

“เป็นไงบ้างแม่มึง…”

คำพูดง่ายๆ ง่อยๆ ที่คนพูดอาจไม่ได้หวังผลมากมายไปกว่าแค่ถามสารทุกข์สุกดิบ แต่เชื่อไหมว่ามันเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ การที่ยังมีคนอินังขังขอบกับทุกข์สุขของฉัน ทำให้รู้ว่าอย่างน้อยฉันก็ไม่ได้โดดเดี่ยวท่ามกลางปัญหาร้อยแปด

ล่าสุดโปรเจ็กต์ใหญ่ชิ้นหนึ่งมีปัญหามาก ฉันยังใหม่และรู้สึกยุ่งยากใจจนกดดันและเครียดหนัก แต่เพื่อนและพี่หลายคนก็ยื่นมืออาสาเข้ามาช่วยโดยไม่ต้องร้องขอ

“รุ่ง ต้องการกำลังเสริมไหม” “รุ่ง มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า”

น้ำใจที่แซมมาในคำถามช่วยคลี่คลายปัญหาซึ่งคล้ายภูเขาลูกใหญ่กดทับยอดอกจนหนักอึ้งในตอนแรกให้กลับเบาลงอย่างเห็นได้ชัด น้องสนิทบางคนก็นั่งถ่างตาช่วยทำไฟล์งานจนดึกดื่นเที่ยงคืน ฉันโคตรซึ้งในน้ำใจเลย

ในช่วงวิกฤตฉันยังมีมิตรคอยประคอง ถ้าไม่เรียกว่าโชคดีแล้วจะเรียกว่าอะไร

ที่เขียนมาเสียยืดยาว ฉันก็แค่อยากบอกว่ากัลยาณมิตรชุบชีวิตเราได้มากกว่าที่เราคิด, ถ้าคุณมีคนแบบนี้ในชีวิตรักษาเขาไว้ให้ดีนะ

ป.ล. ภาพนี้ถ่ายบนชั้น 5 ห้าง The Emquatier ปัญหาของฉันเล็กจ้อยมากเมื่อเทียบกับจักรวาลอันกว้างใหญ่เบื้องหน้า, อยู่ใต้ฟ้าจะกลัวอะไรกับฝนล่ะเนอะ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ