:: กลับบ้านเรา… :::

แม้จะเรียนและทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ มาร่วมสิบกว่าปี คุ้นชินกับวิถีชีวิตของคนเมืองแทบทุกแง่มุม แต่หลายครั้งฉันก็ยังรู้สึกแปลกแยก รู้สึกว่ากรุงเทพฯ ไม่ใช่ที่ทางของฉัน, ฉันคิดถึงบ้าน

ยิ่งเวลาที่รู้สึกเหนื่อยหนักทั้งจากงานและคน ฉันจะคิดถึง “บ้าน” และ “คนที่บ้าน” ที่ขอนแก่นเป็นพิเศษ

แต่จะทำยังไงได้ เพราะความฝันของฉันบรรจุไว้ในใจกลางเมืองหลวง, ในเมื่ออยากไล่คว้าฝันฉันจึงยินยอมด้วยความยินดี

ชีวิตเด็กต่างจังหวัดอย่างพวกเราเช้าจดดึกว่ายวนอยู่ในกล่องสามใบท่ามกลางป่าคอนกรีตสูงเสียดฟ้า คือ ซุกหัวนอนในห้องพักแคบๆ เช้ามาก็ตาลีตาเหลือกแออัดยัดทะนานกันบนรถบริการขนส่งมวลชน เพื่อทำงานแลกเงินเดือนอยู่ในตึกสูงที่ดูดเอาความมีชีวิตชีวาของเราไปวันแล้ววันเล่า

แต่ใช่ว่าปีหนึ่งๆจะมีแต่ความแห้งแล้งมาลูบไล้หัวใจให้แห้งผากเท่านั้นหรอกนะ เพราะในขณะที่เด็กเมืองกรุงขวนขวายหาที่เที่ยวช่วงเทศกาลหยุดยาว เด็กต่างจังหวัดอย่างเราก็หัวใจชุ่มชื่นกระดี๊กระด๊าเพราะมี “บ้านนอกของตัวเอง” รอท่าให้หวนคืน

การได้กลับบ้านมาหาคนที่บ้านคือสวรรค์น้อยๆที่คนไกลบ้านเหมือนกันเท่านั้นจะเข้าใจได้ ทั้งญาติมิตรเพื่อนฝูงต่างตั้งตารอคอยเรา พอๆกับที่เราก็จิตใจจดจ่อจะได้เจอพวกเขาหลังห่างหายกันไปนานหลายเดือน, บางคนร่วมปี

ใช่, เรากลับมาหารัก เพราะที่บ้านเรามีรักรออยู่…

ป.ล. หน้าหนาวปีนี้ขอนแก่นไม่หนาว อากาศเย็นกำลังดี นอนทอดอารมณ์อยู่มุมนี้คือดีงาม