::: เพื่อนผู้ซื่อสัตย์ ทาสผู้ภักดี :::

เคยมีคนกล่าวว่า “หมาคือเพื่อนที่ซื่อสัตย์ที่สุดของมนุษย์”

คนเลี้ยงหมาเท่านั้นถึงจะเข้าใจคำพูดนี้อย่างลึกซึ้ง, และ “น้ำตาล” หมาเพศเมียวัย 5 ขวบของฉันก็ยืนยันคำพูดนี้อีกเสียง

“น้ำตาล” เป็นหมาหลงทางมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของแม่ตอนอยู่จรัญฯ เมื่อ 5 ปีก่อน (ช่วงนั้นแม่ขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อ) ตอนนั้นมันยังเป็นหมาเด็กในวัยหลักเดือน แม่ตั้งชื่อให้มันตามสีขน ด้วยความที่อพาร์ตเมนต์ไม่ยอมให้เลี้ยงสัตว์ แม่จึงเลี้ยงปล่อยตามตลาดนัด ถึงเวลาก็มากินข้าวที่ร้าน แม้ไม่ปักป้ายแขวนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่น้ำตาลก็จำแม่นว่าแม่และฉันคือเจ้าชีวิต

ระหว่างนั้นน้ำตาลใช้ชีวิตอิสระ เดินเข้าๆออกๆเซเวนอิเลฟเวนข้างตลาดนัดเป็นกิจวัตรพร้อมผองเพื่อน บางวันก็เข้าไปนอนตากแอร์อยู่ข้างใน จนเจ้าของแฟรนไชส์รำคาญทนไม่ไหว จะเอาน้ำตาลและหมาจรจัดแถวนั้นไปปล่อยแถวเทเวศน์ ตอนนั้นฉันไม่พร้อม จึงไปตั้งกระทู้ในพันทิปและเพจหมาแมว แต่หาเจ้าของให้น้ำตาลไม่ได้ น้ำตาลไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง แต่แม่และฉันโคตรทรมาน — เมื่อเรารักและผูกพันกับใครหรือสิ่งไหน เราจะทำใจแยกจากกันได้เชียวหรือ, คำตอบคือไม่

โชคดีที่ประวิงเวลาได้ระยะหนึ่ง ฉันจึงพาน้ำตาลมาใช้ชีวิตใหม่ที่ขอนแก่น (นั่งรถน้ามาช่วงสงกรานต์เมื่อ 4 ปีก่อน ครั้งนั้นเป็นการเดินทางไกลครั้งแรกในชีวิต น้ำตาลเมารถจนน้ำลายยืดย้อยตาลอยเหมือนจะขาดใจ) ฝากฝังให้ยายเลี้ยงแทน แรกๆน้ำตาลไม่คุ้นเคยชีวิตต่างจังหวัด เป็นหมาขี้ขลาด วิตกกังวลกับสภาพแวดล้อมใหม่ทุกสิ่งอย่าง จากเคยกินข้าวสวยต้องเปลี่ยนมากินข้าวเหนียว จึงไม่เจริญอาหาร ทั้งผอมและเหงาหงอยเซื่องซึมที่ต้องห่างฉันและแม่ แต่จะทำไงได้ เพื่อให้น้ำตาลยังมีชีวิตอยู่ต่อ น้ำตาลต้องอดทนและเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้ โชคดีที่น้ำตาลเป็นหมา strong! จนตอนนี้น้ำตาลอ้วนตุ้บตั้บ กินข้าวเหนียวเก่งกว่าฉันอีก 555 ดวกส์!

ใน 1 ปีฉันจะได้เจอน้ำตาลแค่ 2 ครั้งคือปีใหม่กับสงกรานต์ แต่ทุกครั้งที่ฉันกลับขอนแก่น ก้าวแรกที่ฉันเหยียบย่างพื้นดินหน้าบ้าน น้ำตาลจะเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดแรกที่พุ่งมาถึงตัวฉันด้วยอาการ “ดีใจจนหางเกือบหลุด” ทั้งกระโจนร่างโถมมาสุดแรง ทั้งเสียงร้องหงืดๆหงิงๆฟังไม่ได้ศัพท์ด้วยความปรีดา เดาว่าถ้าน้ำตาลพูดได้มันคงถามว่า “พี่หายไปไหนมาตั้งนาน หนูคิดถึงนะรู้มั้ย” ระหว่างที่ฉันอยู่บ้านน้ำตาลจะมาคลอเคลียเลียมือและเท้า ฉันไปไหนน้ำตาลจะเดินตาม ไม่เคยไปไหนไกล จะวนๆเวียนๆอยู่ในระยะสายตามองเห็นเสมอ

แปลกดีนะ แม้จะห่างกันไปนานแค่ไหน หมาก็ไม่เคยลืมเจ้าของ, ฉันเคยได้ยินมาอีกนั่นแหละว่า ถ้าหมาได้มอบชีวิตให้ใครแล้ว มันจะไม่เปลี่ยนใจจนวันสุดท้ายของชีวิต

เพราะหมาคือ “เพื่อนผู้ซื่อสัตย์และเป็นทาสผู้ภักดี”

ป.ล. ภาพนี้ฉันถ่ายตอนไปวิ่งที่ทุ่งนาหลังบ้านเมื่อเช้า น้ำตาลไปวิ่งเป็นเพื่อน พอจะถ่ายภาพนางก็ชิ่งวิ่งหนี นัยว่าไม่อยากออกสื่อ 555 ดวกส์!