::: สโลว์ไลฟ์สไตล์บ้านทุ่ง :::

เวลาฉันเล่าให้เพื่อนชาวกรุงฟังว่าบ้านฉันบ้านนอกม้ากมาก หลังบ้านอยู่ติดทุ่งนาเลยเชียวแหละ เพื่อนชอบทำหน้างงว่าบ้านนอกยังไงวะคะ, ก็ตามภาพนี่แหละ คือถนนหลังบ้านยังเป็นดินลูกรังอยู่เลยค่ะมึ้งงง

ตอนอยู่บางกอกต้องใช้ชีวิตแบบรีบๆลนๆ วิ่งวนวุ่นวายตามเข็มนาฬิกาที่คล้ายหมุนไวกว่าเวลาจริง ทำห่าอะไรก็ไม่ค่อยทัน ปั่นงานเช้าจดดึก (บวกเมาท์มอยระหว่างวันด้วย555 ดวกส์!) ถึงห้องพักก็เปลี้ยเพลียร่าง เช้ามาก็ไม่อยากตื่น กว่าจะประกอบวิญญาณให้เข้าร่างและแซะตัวเองออกจากเตียงได้ก็สายโด่ง กว่าจะตะเกียกตะกายไปถึงออฟฟิศนี่แทบจะสแกนนิ้วเที่ยง แล้วก็วนลูปอยู่แบบนี้สามร้อยห้าสิบกว่าวัน

พอได้หยุดยาวมาพักร้อนอยู่บ้านนอก ฉันกลายเป็นคนร่ำรวยเวลาขึ้นมาทันตาเห็น มีเวลาให้จับจ่ายในแต่ละวันเหลือเฟือ เข็มนาฬิกาข้างฝาบ้านคล้ายหมุนช้าลง เหมือนต้องการคืนกำไรให้ฉันทำอะไรๆได้อย่างที่ใจอยาก อยู่กรุงเทพฯตั้งนาฬิกาปลุกสองเรือนยังงัดเปลือกตาฉันไม่ขึ้น แต่อยู่ที่นี่ฉันตื่นหกโมงเองทุกวัน (อาจเป็นเพราะเข้านอนเร็วด้วยส่วนหนึ่ง) เช้านี้ฉันตื่นตีห้าครึ่ง ทันได้ยินเสียงไก่ขันด้วยนะเธอ

เช้านี้ฉันตื่นมาตั้งนานแล้ว ทำอะไรไปตั้งหลายอย่าง เข็มนาฬิกาเพิ่งบอกเวลาสิบโมงครึ่ง ในขณะที่เวลาเดียวกันนี้ ณ บางกอก บางวันฉันเพิ่งถึงออฟฟิศ T_T

อยู่บ้านนอก (ต้องย้ำคำนี้บ่อยๆเพื่อความชิค 555 #ถุย!) ฉันได้กินอาหารอีสานรสมือยายซึ่งกลายเป็นของหากินยากสำหรับฉัน (เพราะกว่าฉันจะได้กินอาหารยายก็ต้องรอให้ถึงปีใหม่กับสงกรานต์ เฉลี่ยแค่ปีละสองครั้งเท่านั้น) เช่น อ่อมปูนา, น้ำพริกปลาช่อน, ปลาร้าสับ, ผักดอง, ซุปขนุน, แกงขี้เหล็ก และอื่นๆ ฯลฯ ได้เดินไปไหนมาไหนมากกว่านั่งรถ ได้เล่นกับหมาจนจุใจ ได้เห็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆอย่างลูกสาววัยกำลังซนของน้าพูดจาเจื้อยแจ้ว ฉอเลาะ สงสัย และตั้งคำถามกับสิ่งรอบตัวอย่างไม่รู้เหนื่อย (แต่กูเหนื่อยคอยตอบค่ะ 555) ได้สูดอากาศสะอาดๆหลังบ้าน แถมยังได้วิ่งอ้วนออกกำลังกายด้วย

ปลายเดือนมกราฉันมีโปรแกรมวิ่งมินิมาราธอนคิตตี้รัน จึงพกรองเท้าผ้าใบมาซ้อมวิ่งด้วย ถนนหลังบ้านเหมาะกับการวิ่งเพราะไม่มีรถแล่นไปมาให้คอยระแวดระวัง นานๆถึงจะมีมอเตอร์ไซค์จากหมู่บ้านอื่นผ่านมาสักคัน รองเท้าสีม่วงของฉันถูกดินจากถนนลูกรังเกาะเช้าเย็นตั้งแต่เช้าวันจันทร์เป็นต้นมาจนตอนนี้เริ่มมีสีฝุ่นแดงแซม, คือสกปรกแบบมีสตอรี่ดีอ้ะ ฉันชอบ 555 #อีบ้า

กำลังคิดว่าจะไม่ซัก จะพกความชิคและสโลว์ไลฟ์จากบ้านไผ่ไปเที่ยวบางกอกด้วย เอาเสะ!

#บางทีแมกก็คิดนะว่าเราจะเล่าเรื่องตัวเองทำไมนักหนา#ขนาดจะสโลว์ไลฟ์ก็ยังต้องอัปสเตตัสโชว์ #แต่แมกก็คิดนะว่าถ้าอยากให้เพื่อนรู้จักเรา #เราก็ต้องเล่าชีวิตให้เพื่อนฟังบ้างเนาะ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ