ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี บรรยากาศตลาดเช้าบ้านไผ่ก็จ้อกแจ้กจอแจแออัดไปด้วยคนซื้อคนขาย เสียงร้องเรียกลูกค้าด้วยภาษาอีสานดังโหวกเหวกโวยวายผสมกับเสียงต่อราคาของผู้จ่ายเงินเป็นภาพชินตา เช่น ข้อยซื้อตั้งหลายเจ้ากะลด/แถมให้แหน่เป็นหยังน้อ เป็นต้น จนกลายเป็นเสน่ห์และเอกลักษณ์ของตลาดแห่งนี้, ฉันเลี่ยงออกมายืนรอที่แผงด้านนอกติดถนนใหญ่เพราะมึนคนเยอะ ปล่อยให้น้าๆเข้าไปซื้อพวกเนื้อสัตว์ด้านใน (มุมนี้คนบางตาฉันจึงถือโอกาสถ่ายภาพนี้มาด้วย)

ตลาดบ้านไผ่ที่ฉันรู้จักตั้งแต่เด็กจนโต นอกจากพ่อค้าแม่ขายมืออาชีพจะตั้งแผงใหญ่ละลานตาตลอดแนวแล้ว พ่อค้าแม่ค้ามือสมัครเล่นกว่าครึ่งก็เป็นลุงป้าน้าอาชาวบ้านนอกเมืองที่ขนผักหญ้าปลาปิ้งที่ตัวเองปลูกและเลี้ยงไว้มาตั้งแผงเล็กๆขายในราคาย่อมเยา

จะว่าไปแล้วพ่อค้าแม่ค้ารุ่นยายๆใจดีแบบนี้แทบทุกคนแหละ นัยว่าขายของเลี้ยงตัว ไม่ค้ากำไรเกินควร แค่พอมีอยู่มีกิน คงไม่ได้หวังรวยล้นฟ้า เพราะถ้าหวังรวยขนาดนั้นบรรดายายๆก็คงไม่มาตั้งแผงขายแบกะดินแบบนี้หรอก (มั้งนะ, ฉันก็เป็นชะนีขี้มโนโลกสวยไปเรื่อย 555)

บรรยากาศการซื้อขายก็เป็นแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย ตรงไปตรงมาประสาชาวบ้าน ถ้าใครโชคดีเดินไปเจอญาติๆกันตั้งแผงขายก็จะได้ราคาพิเศษ แบบทั้งลดทั้งแจกทั้งแถมโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ หลายครั้งที่ฉันเคยไปเดินตลาดกับยาย ญาติของยายจะแถมเยอะมาก, ราคาที่ได้มาฟรีแบบอันลิมิเตดเป็นอภิสิทธิ์เฉพาะญาติเท่านั้น

แต่ก็เป็นอันรู้กันว่าถ้าเป็นสินค้าที่รับมาขายต่อจะถีบราคาสูงขึ้นไปอีก เช่น ปลาบางชนิด, เนื้อ, ไก่, หมู, อาหารแพ็กถุงสำเร็จรูป และผักผลไม้ที่ปลูกไม่ได้ในท้องถิ่น เช่น ส้ม องุ่น แอปเปิล ฯลฯ อะไรเทือกนี้ (อ้อ…นอกจากของกินแล้วก็มีสินค้าจำพวกเสื้อผ้า รองเท้า ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆมาขายแซมด้วยนะ)

กลับจากตลาดวันนี้ฉันฟินเบาๆ เพราะข้าวของที่ซื้อมาถ้าอยู่กรุงเทพฯคงได้มาแค่ครึ่งนึงในราคาเดียวกัน แต่เหนืออื่นใดคือฉันได้กลับมายืนในที่ที่เคยยืน ได้อิ่มตากับภาพคุ้นชิน และอิ่มหูกับภาษาอีสานบ้านเกิดที่อึงอลอยู่รอบทิศ

นี่คือเหตุผลที่ฉันชอบมาเดินตลาดสดบ้านไผ่ทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน

‪#‎ภาพนี้ตอนถ่ายมามืดมากแถมลืมเช็ก‬ ‪#‎ก่อนโพสต์จึงสาดแอปเต็มอัตราศึกและอุดมด้วยฟิลเตอร์ค่ะคุณขา‬ 555 ‪#‎ดวกส์‬!