ฉันเพิ่งซื้อสมาร์ตโฟนให้แม่ นางดีใจใหญ่เพราะจะได้มีของเล่นคลายเหงานอกจากเล่นกับถุงเงิน — แมวที่แม่เลี้ยงเป็นลูกแทนฉันในวันธรรมดา

ด้วยภาระหน้าที่, ฉันทำงานในย่านใจกลางกรุงเทพฯ ส่วนแม่เป็นแม่ค้าอยู่แถวพุทธมณฑลสายสี่ จ.นครปฐม เราจึงได้เจอกันเฉพาะวันอาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ วันปกติก็อาศัยคุยกันทางโทรศัพท์พอคลายคิดถึง แต่ส่วนใหญ่แม่ไม่ค่อยว่างคุยเพราะต้องขายของ บางครั้งก็ไม่พกมือถือ บอกว่าเกะกะ เวลาว่างก็อ่านหนังสือเฝ้าร้านไปตามประสา ซึ่งเป็นช่วงที่ฉันกำลังทำงาน แม่บอกว่าไม่อยากรบกวน — ระหว่างสัปดาห์ฉันจึงกลายเป็นลูกกำพร้าไปโดยปริยาย, เพราะแม่มีแมวเป็นลูก ขนาดภาพโปรไฟล์แม่ยังให้ฉันเซ็ตเป็นภาพถุงเงินเลย

แม่อยู่คนเดียว ฉันก็อยู่คนเดียว, ใช่ เรามีกันสองคนแม่ลูก (ถ้าไม่นับญาติโกโหติกาที่ขอนแก่นบ้านเกิด) หลายครั้งระยะทางก็ทำร้ายเรา, เปล่า ฉันไม่เหงาหรอก เพราะโลกฉันกว้างกว่าแม่ ฉันมีคนให้คุยเล่นด้วยเยอะแยะ — แต่โลกของแม่ไม่ใช่

ยิ่งวันวัยของแม่เพิ่มขึ้นมากเท่าไรฉันยิ่งได้รู้ว่า, โลกของแม่มีแค่ฉัน (ตอนนี้ในลิสต์ไลน์ของแม่มีฉันแค่คนเดียว)

สมาร์ตโฟนของแม่ช่วยย่นระยะทางระหว่างเราได้มาก ฉันสอนแม่ให้รู้วิธีใช้ไลน์เบื้องต้น แม่ค่อนข้างเรียนรู้ไว แม้จะจิ้มผิดจิ้มถูกเพราะยังไม่คล่องและสายตาไม่ค่อยดี นิ้วก็ใหญ่กว่าแป้นพิมพ์, แต่แม่พยายาม จนเราสื่อสารกันได้

ฉันไม่ขออะไรแม่มาก แค่ย้ำว่าถ้าเข้าห้องและตื่นนอนแล้วให้บอกด้วย จากที่ฉันเคยห่วง เพราะต้องคอยเดาว่าแม่ทำอะไร เข้าห้องหรือยัง และอื่นๆ ก็เบาใจ เพราะแม่จะรายงานตัวเป็นเวลา, คือหลังปิดร้านและตื่นนอน

ในภาพ, แม่รักษาสัญญาอย่างเคร่งครัด รายงานตัวไม่เคยขาด (สติ๊กเกอร์ตัวนี้ฉันก็สอนแม่ให้ใช้เป็นสัญลักษณ์ว่าเข้าห้องอาบน้ำแล้ว และแม่ก็ใช้อยู่ตัวเดียว, ครั้งต่อไปคงมีภาพสวัสดีวันจันทร์เป็นออปชั่นเสริมเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆ)

ฉันผู้ซึ่งเป็นคนตั้งกฎขึ้นมาต่างหากที่พ่ายแพ้แก่ความง่วง หลับอร่อยไม่สนโลก — จนแม่ตื่นขึ้นมาเต้นแอโรบิกออกกำลังกายนั่นแหละฉันถึงรู้ตัวว่า…

เมื่อคืนกูเผลอหลับก่อนแม่เข้าห้องค่าาา 555+ ดวกส์! T_T#จบหักมุมมั้ยล่ะมึง #เฮ้ยเดี๋ยวนะแม่เต้นไปไลน์ไปเหรอ #อีกหน่อยนางคงเซลฟี่อวดเนาะ

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ