::: นาฬิกาตายกับความ (ไม่) เคยชิน :::

 

สามวันมานี้ฉันไม่ได้ใส่นาฬิกาเพราะถ่านหมด (นาฬิกาเรือนนี้เพื่อนสนิทซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด และนี่คือวันและเวลาล่าสุดที่มันหยุดตัวเองไว้บนหน้าปัดรอเวลาฉันว่างไปเปลี่ยนถ่านใหม่) แต่ฉันยังคงยกข้อมือขึ้นดูเวลาเป็นระยะด้วย “ความเคยชิน”

ยกทุกครั้งก็สะดุ้งทุกทีที่ต้องพบกับข้อมือว่างเปล่า ความรู้สึกที่ตามมาคือ “ใจหาย” ว่า “ไม่มี” นาฬิกาแล้ว ทำไมยังไม่ชินสักที

วันแรกอาการหนักมาก เผลอยกข้อมือทั้งวัน วันที่สองก็ยังยกบ่อยแต่น้อยลงกว่าวันแรก ส่วนวันนี้ระดับความถี่ในการยกน้อยลงพอสมควร คาดว่าวันต่อๆไปความเคยชินว่าไม่มีนาฬิกาบนข้อมือคงทำให้ฉันยกถี่ลงจนเลิกยกไปเอง (ถ้ายังไม่เปลี่ยนถ่าน)

คงเป็นเรื่องปกติที่เมื่อเราอยู่กับอะไรหรือใครทุกวันจนชินจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต วันหนึ่งเมื่อมันหายไป แรกๆความเคยชินจะยังคงผลักให้เราเผลอทำกิริยาเดิมๆ ซ้ำๆ คิดว่ามันยังมียังอยู่เหมือนเดิม เพราะ “ยังไม่ชิน” กับ “ความไม่มี”

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราจะค่อยๆเรียนรู้ จดจำ และทำใจได้เองว่า “สิ่งนั้น” หรือ “คนนั้น” ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราแล้ว

ที่น่าแปลกก็คือความทุกข์จากการสูญเสียมันไม่ได้หายไปหรอก มันก็ยังอยู่ที่เดิม แต่ความรู้สึกทุรนทุรายของเราจะค่อยๆทุเลาลง จนเรา “ชิน” และอยู่ร่วมกับความ “ไม่มี” ได้ดีกว่าวันแรกๆ

เหมือนฉันที่เริ่มชินและยกข้อมือดูนาฬิกาน้อยลง..

You might also like More from author