::: แค่ “คิด” (ก็) “ถึง” :::
พวกเธอคงเห็นจนชินตาใช่ไหมว่าฉันชอบโพสต์ภาพโปสต์การ์ดที่เพื่อนๆส่งมาหา อันที่จริงฉันแค่อยากบอกว่าในท่ามกลางเทคโนโลยีสมัยใหม่ โดยเฉพาะโซเชียลมีเดีย ยังมีฉันและคนอีกจำนวนหนึ่งที่หลงใหลในเสน่ห์ของลายมือและกลิ่นหมึกปากกาบนหน้ากระดาษ
ความน่ารักอีกอย่างคือ…ทุกครั้งที่ฉันโพสต์สเตตัสทำนองนี้ ดอกผลของความเวิ่นเว้อไร้ลิมิตของฉันคือมีคนหลังไมค์มาขอที่อยู่เพื่อจะส่งโปสต์การ์ดมาให้ฉัน, แน่นอนว่าฉันขอที่อยู่เขาด้วย
ใช่, ฉันมีเพื่อนทางจดหมายเพิ่มขึ้น ไม่มากพอที่จะอวดเป็นตัวเลขหรอก มันน้อยมากในเชิงสถิติ แต่อย่างน้อยก็มีคนอยากเขียนเพิ่มขึ้น ซึ่งฉันว่ามันน่าชื่นใจ อ้อ…แถมมีคนเอาโปสต์การ์ดเปล่ามาให้ฉันไว้เขียนด้วยนะ, พวกเธอว่ามันน่ารักไหมล่ะ
ฉันชอบ “ความคิดถึง” ทั้งกรณีที่เป็นฝ่าย “ได้คิดถึง” และเป็นฝ่าย “ถูกคิดถึง” ฉันว่ามันโรแมนติกดี ฉันเคยได้ยินมาว่าไม่มีความเจ็บปวดใดเทียบเท่ากับการถูกลืม, คงจะจริง
ฉันว่ามันทั้งโรแมนติกและน่ารักดีที่มีคนจดจำเราไว้ ทั้งยังอยู่ให้เราคิดถึง และยังคงคิดถึงเรา, ทั้งมิตรเก่าและเพื่อนใหม่
วันนี้ฉันได้รับความคิดถึงอีกหนึ่งฉบับ เลยถือโอกาสโพสต์ร่วมกับความคิดถึงฉบับอื่นๆที่ได้รับก่อนหน้าแต่ยังไม่เคยโพสต์
