::: don’t know why, ก็ไม่รู้สินะ :::

ราวสี่ทุ่มคืนวานฝนพรำเม็ดหนา ถ้านั่งวินเข้าหอเหมือนทุกครั้งฉันคงเปียก จึงเลือกเดินชิลล์ๆแทน

ระหว่างสาวเท้าอยู่ในร่มไปบนถนนที่แฉะฉ่ำด้วยน้ำตาฟ้า เพลงที่ฉันเปิดฟังเป็นเพื่อนวนมาถึงเพลง don’t know why ของ Nora Jones ดนตรีอ้อยอิ่งเหมือนตัดพ้ออะไรบางอย่างค่อยๆดังขึ้น แล้วท่อน I waited ’til I saw the sun, I don’t know why I didn’t come ก็ตามมา…

ถ้าเป็นเวลาปกติฉันจะฟังผ่านๆแค่เพลินๆ แต่ครั้งนี้อาจจะเพราะฝนตกกระมังฉันจึงอ่อนไหวไพล่คิดไปเรื่อยเปื่อยตามเนื้อเพลง จนถึงท่อน something has to make you run, I don’t know why I didn’t come หลายๆเรื่องผุดขึ้นมาในห้วงคิด โดยเฉพาะเรื่องของ “คน”

หลายครั้งที่ความสัมพันธ์ของฉันกับใครสักคนเดินมาถึงทางตัน แล้วอยู่ๆมันก็ชะงักอยู่อย่างนั้น ตามมาด้วยความเงียบงัน ความไม่เข้าใจ และความหมางเมิน กลายสถานะจากคนคุ้นเคยกลับคืนไปสู่จุดที่เคยเป็นคนแปลกหน้าระหว่างกัน, ชีวิตมันก็แบบนี้ — ฉันบอกตัวเอง

ฉันจำทุกคนที่เคยผ่านเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตได้ (ทั้งดีและแย่แหละนะ) หลายคนฉันแค่ “นึกถึง” บางคนฉัน “คิดถึง” แต่พอทนได้ แต่บางคนฉัน “คิดถึงจนปวดใจ”, ระยะห่างของความสัมพันธ์และความหนักแน่นของความสำคัญมันมีผลกับความรู้สึกมากมายถึงเพียงนี้ — แน่ละ ฉันจะจำทุกคนไว้เหมือนเนื้อเพลงท่อนนี้ my heart is drenched in wine, but you’ll be on my mind, forever.

หลายครั้งความขัดแย้งทำให้เราเบือนหน้าหนีห่างจากใครบางคน บางครั้งกับบางคนเราหันหลังให้กันโดยปราศจากเรื่องบาดหมาง แต่อยู่ๆก็คล้ายไม่มีเรื่องให้คุยต่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราคุยจ้อกันไม่เว้นวัน, ไม่รู้ทำไม

ฉันไม่แน่ใจว่าระหว่างมีเรื่องให้ทะเลาะกันจนมองหน้าไม่ติด กับอยู่ๆก็หายไปโดยไม่รู้สาเหตุแน่ชัดว่าเราผิดอะไร แบบไหนจะสร้างแผลใจได้ลึกร้าวและเจ็บปวดมากกว่ากัน

หลังทบทวนมาระยะหนึ่งฉันก็พอได้คำตอบ (แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม) ว่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมัน “ต้อง” เป็นแบบที่มันกำลังเป็นนี่แหละ — ใช่, สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นดีเสมอ

เรื่องบางเรื่องมีไว้ให้รู้ ไม่ได้มีไว้ให้เข้าใจ

คนบางคนเข้ามาเพื่อให้บทเรียน บ้างยื่นรอยยิ้มปลอบประโลม บ้างทิ่มแทงให้เกิดแผลร้าวลึกในใจ, อยู่ที่เราแล้วละว่าจะเรียนรู้จากมันได้แค่ไหน

และแปลกดี กับบางคนเรารู้ทั้งรู้ว่าทำยังไงเขาถึงจะกลับมา แต่เราก็เลือกปล่อยให้เลยตามเลย — ใช่, เราไม่ได้โกรธหรือเกลียด เราแค่เหนื่อย…

something has to make you run,
I don’t know why I didn’t come.

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ