ณ พุทธมณฑลสายสี่…

เสียงฝนสาดซ่าอยู่ข้างนอก ฝนตกหนักมาสักพักใหญ่ๆแล้ว บรรยากาศดีเหลือเกิน, เมื่อเล่นกับ “ถุงเงิน” จนล้าทั้งคนทั้งแมวแล้ว ฉันก็หยิบไดอารี่มาเขียนบันทึกเรื่อยเปื่อย แน่นอนว่ามีเรื่องของถุงเงินด้วย — เดือนนี้มันโตขึ้นมาก ฉันอยากบันทึกไว้

เมื่อหมดเรื่องเขียน ฉันวางไดอารี่ไว้ข้างๆ แล้วหันไปอ่านหนังสือเรื่อง The lemon tree ที่พกมาจากกรุงเทพฯ ถุงเงินมาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เสียงเงียบไปสักพัก ฉันเงยหน้าจากหนังสือ, ถุงเงินหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

แม้ถุงเงินจะเริ่มเป็นสาวแล้ว ขึ้นแท่นเป็นลูกสาวตัวโปรดของแม่ แต่นิสัยขี้เซายังคงอยู่ ฟุบตรงไหนได้ก็หลับเหมือนถูกวางยาสลบ ฉันไม่แน่ใจว่าถุงเงินอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันเขียนหรือเปล่าถึงได้มานอนเอาคางเกยไดอารี่แบบนี้ หรือมันแค่อยากนอนหลับข้างๆฉันซึ่งโผล่หน้ามาให้มันเห็นเพียงสัปดาห์ละครั้ง หรือมันอาจจะไม่ได้คิดอะไร นอกจากอยากทิ้งตัวลงนอนเฉยๆ, ก็เท่านั้น — ในโลกนี้จะมีสิ่งมีชีวิตชนิดไหนคิดมากเท่าคนอีกล่ะ

ฉันไม่เคยเบื่อที่จะเล่นกับถุงเงิน ฉันชอบดูมันเคลิ้มจนตาปรือเวลาฉันเกาคางและลูบพุงให้มัน พอๆกับไม่เคยเบื่อที่ได้นั่งดูมันหลับ, ความรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง…

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ