::: คนพิเศษอยู่ในใจ หาใช่ในเฟรม :::

เรารู้จักกันเพราะงานเมื่อสองปีก่อน (เธอเป็นกราฟิกดีไซเนอร์ฟรีแลนซ์) เราผ่านงานหินด้วยกันมาเยอะ เราชอบอะไรคล้ายกันเลยคลิกกันง่าย (ดูหนัง อ่านหนังสือ และนั่งสังเกตความเป็นไปของโลกรอบตัว) คุยงานก็ใช่ คุยเล่นก็ได้ ไม่เคยงอแงให้เหนื่อยใจ ระบายความอัดอั้นอื่นๆก็ไม่เคอะเขิน — ถ้าเรื่องสัพเพเหระเอ๋คือคนที่ฉันชอบคุยด้วยโดยไม่เบื่อ ถ้าเรื่องงานเธอคือคนที่ฉันไว้ใจรองจากตัวเอง, ใช่ สำหรับฉันเธอสำคัญในระดับนี้เลย

รู้จักกันมาตั้งนานแต่ก็ยังไม่เคยดูหนัง นั่งกินข้าว และเมาท์มอยกันนานๆสักที, นี่เป็นเดต (ดูหนัง) ครั้งแรกของเรา หลังคุยกันว่าถ้าปิดเล่มอันโหดหินและหืดจับได้เรามาดูหนังฉลองกันนะ (แหม่…พอพูดว่า “เดต” แล้วแว่วเสียงฉิ่งฉับมาเชียว 555+ ดวกส์!!!) ตอนแรกก็ตื่นเต้นและแอบเขินว่าเราจะคุยอะไรกันดี เพราะที่ผ่านมาเราคุยไลน์กันตลอด แต่เอาเข้าจริงเวลาที่มีเหมือนไม่พอ หลายเรื่องแตกประเด็นไปเรื่อยๆ ไม่มีช่วงเดตแอร์ให้อึดอัด — กลายเป็นว่าอาหารก็ถูกปาก คนที่กินด้วยก็ถูกใจ อะไรๆก็ใช่ไปหมด

ตอนแยกจากกันหลังท้องอิ่มใจอุ่นฉันเพิ่งนึกได้ว่าทำไมเราไม่ถ่ายภาพด้วยกันเป็นที่ระลึกสักภาพนะ จะได้เจอกันอีกเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่คิดๆดูฉันว่าแบบนี้น่ะแหละดีแล้ว ภาพนี้ที่เอ๋ถ่ายไว้ในร้านอาหารที่เราไปกินด้วยกันก็บันทึกอะไรให้นึกถึงได้ไม่ต่างกัน, สวยและน่าค้นหาในคราเดียว…

สิ่งพิเศษมองเห็นด้วยใจไม่ใช่ด้วยตา, คนพิเศษติดอยู่ในใจ หาใช่ในเฟรม..

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ