ตั้งแต่ไรอันเกิด จนโต มองว่าห้าขวบแรกสำคัญมาก ขวบแรกนี่เป็นอะไรเราหวงมาก อุบัติเหตุเพราะพ่อเผลอ ลูกเกือบตก. ไม่ก็โขกขอบเตียงนี้เป็นอะไรที่แม่อารมณ์พีคมาก แต่พอเริ่มสามขวบทำอะไรเองได้ก็ปล่อยๆ คนที่คอยอุ้มคอยเล่นคอยดุเตือน ส่วนใหญ่คือพ่อ (แม่สบาย) พูดตรงๆคือพ่อจัดได้หมดทุกเรื่อง เรียกได้ว่าปล่อยลูกกับพ่ออยู่กันเองแล้วบินกลับไทยก็ทำมาแล้วสามครั้ง

แต่อย่ามองว่าสมบูรณ์แบบ เพราะพ่อก็คน

มีฉากทำศึกกับลูกทุกวันอยู่สองเรื่องคือ กินข้าว(ช้า)ไปร.ร.สาย กับอาบน้ำแต่งตัวก่อนนอน(ช้า) ที่ว่าผญจู้จี้ขี้บ่น ลองผชมาทำบ้างเธอก็วีนแตกได้เหมือนกัน. แม่กลายเป็นตัวกลางกันพ่อลูก บอกพ่อให้ไปพัก ไม่งั้นกว่าจะได้หลับนอนจะอีกยาวไกล (แม่ก็ทำนะ ช่วยกัน)

ถึงลูกห้าขวบ พ่อก็ยังเล่นเหมือนลูกหนึ่งขวบ เป็นภาพที่เคยชิน แต่ถ้าเป็นคนไทยคงน้อยที่จะยังกอดรัดฟัดเหวี่ยง สัมผัสกันน้อย ดูต่อไปว่าจะเล่นแบบนี้ถึงกี่ขวบ