::: หัวใจไม่ต้องการเหตุผล, คนมันรัก ยังไงมันก็รัก :::

จะว่าไปแล้วพล็อตหนังเรื่อง “แฟนเดย์ แฟนกันแค่วันเดียว” แทบไม่มีอะไรใหม่ นอกจากเรื่องโรคความจำเสื่อมชั่วคราวของนางเอก (กูก็เพิ่งรู้ว่ามันมีโรคนี้จริงๆก็จากเรื่องนี้แหละ ไปหาข้อมูลเพิ่มเติมกันเองนะคะ ชื่อโรค Transient global amnesia (GTA)) มันคือ GTH สไตล์ (ตอนนี้อวตารร่างมาเป็น GDH) แบบโรแมนติก-คอเมดี้ มีเรื่องให้ฟินจิ้นว่าเป็นตัวเอง, ค่ายนี้เก่งในเรื่องเชื่อมคนกับหนังให้เป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่มันจะได้ใจคนดูส่วนใหญ่ การหยิบประเด็นแอบรัก รักข้างเดียว และการเป็นกิ๊ก/ชู้มาชูเป็นกิมมิกในเรื่องมันเลยเชื่อมกับคนดูได้ง่าย — มันจะเป็นหนังร้อยล้านลำดับต่อไป เชื่อกูเสะ

หนังจับเอาคนชีวิตพังสองคนมาอยู่ด้วยกันในวันที่บรรยากาศเป็นใจ เด่นเป็น loser ที่พูดคุยกับใครไม่รู้เรื่อง แอบรักสาวก็เสือกกลายเป็นฟีลหมาเห่าเครื่องบินไปซะงั้น ส่วนนุ้ยก็เป็นกิ๊กที่ถูกหลอกให้หวังลมๆแล้งๆว่าจะสมหวังกับพี่ท็อป ประเด็น “คนแอบรัก” กับ “คนแอบคบ” นี่มันโดนใจคนสมัยนี้อยู่แล้วไง ถ้าใครที่เคยหรือกำลังตกอยู่ในสภาพนี้จะเชื่อมกับหนังเรื่องนี้ได้ง่าย ยิ่งคนที่รักแบบไม่มีเงื่อนไข ไม่ต้องการอะไรตอบแทน รักทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ขอแค่ได้รักก็มีความสุข (ปนทุกข์) แล้ว จะยิ่งอินมากเป็นพิเศษ

นอกจากความสวยงามของฮอกไกโดแล้ว ความดีงามของหนังเรื่องนี้คือมิวเพียวๆเลย ไม่เคยดูผลงานของนางมาก่อน แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้มิวเล่นดีมากกก ทำให้เราเชื่อว่านางคือนุ้ยจริงๆ มันพอดีไปหมด มันหมดจดไปทุกสิ่ง เป็นคนที่เล่นหนังเป็นธรรมชาติมากๆ แอ็กติ้งเลิศ ร้องไห้สวย และร้องไห้เก่งมาก ยิ้มน่ารักสดใส ยิ้มแบบนุ้ยคือนิยามของคำว่า “ยิ้มเปิดโลก” ของจริง เพราะยิ้มแล้วตาเป็นประกาย สว่างไสว เหมือนยิ้มมาจากข้างใน คือนางสวยไม่มากนะ แต่ดูเพลินมาก มันสบายตาไปหมด, คนแคสติ้งนักแสดงเอาคะแนนส่วนนี้ไปเลยเต็มสิบ #ไงล่ะมึงดีงามจนกูอุทิศให้หนึ่งย่อหน้าเต็มๆ 555 ดวกส์!

พี่ตุ้ยก็หล่อลากไส้ เรื่องนี้คือหล่อและสมาร์ตเหี้ยๆคนลุคนี้แหละที่ผู้หญิงยอมพลีกายถวายจิ๋มให้จิ้มเล่นในฐานะกิ๊กหรือชู้ คือหล่อวัวตายควายล้มมากค่ะพ่อมึ้งงง ส่วนเต๋อก็เล่นได้ดีตามมาตรฐานของตัวเองเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมคือความน่ารำคาญแบบน่ารัก (เต๋ออุตส่าห์ดัดผมและเพิ่มน้ำหนักเพื่อสวมบทนี้ที่เขาเขียนบทเองเชียวนะ) เต๋อเล่นเป็นตัวแทนของคนแอบรักที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขโดยไม่สนใจว่าเขาจะรู้หรือรักตอบหรือไม่ได้ดีทีเดียว

คนที่ไม่เข้าใจหัวอกคนที่รักใครมากๆจะรู้สึกรำคาญเด่น เพราะสิ่งที่มันทำคือพฤติกรรมของโรคจิตดีๆนี่เอง ใครเจอก็คงหลอนอ้ะ อย่าว่าแต่นุ้ยเลย แม่งเป็น stalker มากๆ แต่ถ้าใครที่เคยแอบรักใครข้างเดียวจะเข้าใจและรักเด่นชัยมากเช่นกัน เพราะเห็นเงาตัวเองซ้อนอยู่ในเงาของเขา, ชอบที่เอาเพลง “ฝันลำเอียง” ของพี่แจ้มาเปิด คือเป็นเพลงโคตรเก่าที่โคตรเข้ากับหนังเลย #กูเคยฟังตอนอยู่ประถมนานแค่ไหนคิดดู

หนังมันมีทั้งฉากน่ารักๆ เช่น ฉากนุ้ยนั่งฟังเพลงเก่าๆที่ชาวบ้านไม่ฟังแล้ว (กูชอบฉากนี้มากเพราะกูก็เป็น กูคือนุ้ยในฉากนี้ 555 ดวกส์!) และฉากแหยะๆเพราะผู้กำกับและคนเขียนบทพยายามประดิษฐ์คำเก๋ๆ เท่ๆยัดใส่ปากตัวละคร โดยเฉพาะฉากสาธายายเรื่อง “ปีนยอดเขาเอเวอเรสต์” ส่วนตัวคิดว่าฉากนี้ซาบซึ้งพอๆกับน่าอ้วก คือมันธรรมชาติพอๆกับพยายามประดิษฐ์ ส่วนตัวชอบหนังเรื่องนี้นะ แต่ยังไม่สุด เพราะมีจุดบอดหลายเรื่อง แต่ภาพรวมมันโอเคไง เลยหยวนๆได้

ฉากที่ชอบที่สุดคือฉากที่เด่นเดินหนีนุ้ยแล้วสักพักก็เดินกลับมาชวนนุ้ยไปกินซูชิ (สปอยล์แม่งเลย) ฉากนี้ฉากเดียวเอาไปเลยร้อยเต็มสิบ คือคนมันรักไง โกรธแค่ไหน น้อยใจแค่ไหน อยากหนีไปให้ไกลแค่ไหน แต่สุดท้ายความรักก็ทำให้ใจอ่อนและยอมทุกอย่าง เข้าใจเด่นนะ ก็ลงว่ารักแล้วยังไงก็รัก เหตุผลใดๆไม่อยู่ในพจนานุกรมชีวิตหรอก

เพราะหัวใจมันไม่ต้องการเหตุผลไง มันต้องการแค่ “ได้รัก”, แค่นั้น