::: ความเห็นแก่ตัว (ของคน) น่ากลัวกว่าเชื้อซอมบี้ :::

ตอนแรกเฉยๆกับหนังเรื่อง “ซอมบี้คลั่ง (Train to Busan)” แต่พอเห็นเสียงชื่นชมก็อดไปพิสูจน์ด้วยตาตัวเองไม่ได้,รอบที่ไปดูคนเกือบเต็มโรง พันธมิตรพากย์ไทยโอเคอ้ะ

ที่ผ่านมาดูหนังซอมบี้ฝรั่งหลายเรื่อง รู้สึกชินและเบื่อหน่ายกับพล็อตเดิมๆ ซอมบี้ตุ้งแช่แห่กันมาแบบไร้สติ ไร้ที่มาที่ไป และจบตามสูตรที่คนรอดตายมักมีแต่อีพวกฮีโร่ แต่หนังซอมบี้เกาหลีเรื่องนี้ต่างออกไป

ลืมหนังซอมบี้ฮอลลีวู้ดบางเรื่องไปได้เลย โดยเฉพาะหนังเรื่อง World War Z ของอีแพร่ด ปิ๊ด ผัวอีโจลี่ที่มันแย่งไปจากแม่เจนของกู (เอ๊ะ! กูจะวกไปหาพวกมันเพื่อ?! 555 ดวกส์!) Train to Busan ไม่ใช่หนังซอมบี้ดาษๆที่ตะบี้ตะบันยัดเยียดฝูงซอมบี้ออกมาวิ่งไล่ล่าคนท่าเดียว (โอเค ฝูงซอมบี้มันก็เยอะจริงๆแหละ) แต่มันคือหนังดรามาชั้นดีที่ใช้ซอมบี้เป็นเครื่องมือในการกะเทาะสันดานดิบของมนุษย์อย่างเราๆ ภายใต้สถานการณ์ที่อึดอัดและคับแคบโดยใช้รถไฟเป็นฉากแทบทั้งเรื่อง, ระหว่างดูเราจะได้ย้อนถามตัวเองด้วยว่าเราเป็นใครในรถไฟขบวนนี้

โดยรวมคือดีงาม บทเจ๋ง แคสติ้งดี ทุกอย่างดูพอเหมาะ ไม่น้อยไป ไม่ล้นเกิน ฉากดรามามาถูกที่ถูกเวลา แม้แต่ฉากฮาเรียกเสียงหัวเราะก็ยังมาในจังหวะที่ใช่ ฉากซอมบี้คลั่งตามกัดคอคนก็เป๊ะ คือเยี่ยวเหนียวและอะดรีนาลีนหลั่งตลอดเรื่อง หนังเดินเรื่องไวและหักมุมตลอด มีฉากที่โคตรสะใจจนต้องตบเข่าฉาด ฉากสะดุ้งจนร้องเฮ้ยก็บ่อย ส่วนฉากที่ทำให้น้ำตาไหลเพราะอึดอัดแทนตัวละครก็มีประปราย หนังฉลาดมากที่ทำให้เราเอาใจช่วยตัวละครหลายตัว พอๆกับให้เราแช่งชักหักกระดูกตัวละครบางตัวให้รีบๆตายห่าแบบทรมานที่สุดด้วย

หนังบอกเราว่า เอาเข้าจริงเชื้อที่กัดกินซอมบี้มันคือตัวแทนของกิเลสที่กัดกินใจคน ในช่วงเวลาจวนตัว วิกฤตจะสร้างวีรบุรุษพอๆกับเผยธาตุแท้ของคน คนดีโดยเนื้อแท้ยังไงก็ดีวันยังค่ำ ดีโดยไม่หวังผล ดีแม้กระทั่งกับคนเลวๆ ส่วนคนเลวโดยสันดานมันก็เหี้ยและเห็นแก่ตัวจนตายนั่นแหละ อย่าไปหวังให้มันกลับตัวกลับใจเลย ต่อให้มีโอกาสแค่นิดเดียวมันก็เอาเปรียบคนอื่นจนได้

ก็เพราะแม่งเลวยันกระดูกไง แล้วมึงจะไปคาดหวังอะไรจากคนแบบนี้คะ ดวกส์!