The Martian สนุกกว่าที่คิด ฟีลกู๊ดแบบไม่ยัดเยียด ไม่ต้องปีนบันไดดูก็เข้าใจ ไม่ต้องเก่งวิทยาศาสตร์ก็เก็ต แมตต์ เดมอน ในบทมาร์ค วัทนีย์ เล่นเก่งและน่ารัก เขาทำให้เรายิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ได้ด้วยการแสดงที่เป็นธรรมชาติ ฉากติดต่อกับคนบนโลกได้ครั้งแรกนี่คือพีคมาก หลายอารมณ์สุดๆ ส่วนเจสซิก้า แชสเทน เรื่องนี้ออกน้อยแต่เอาอยู่ นางยังคงกุมหัวใจเราได้อยู่หมัดเหมือนเดิม ปลื้มนางตั้งแต่เรื่อง Zero dark thirty แล้ว #ชูป้ายไฟ

วกมาหาตัวหนัง, ชอบการมองโลกในแง่ดีบนความตึงเครียดและโคตรกดดัน ชอบการอยู่อย่างมีความหวังบนความหวังอันริบหรี่ การใช้ชีวิตอยู่ในสภาพมืดแปดด้านแทบไร้ทางออกของมาร์ค วัทนีย์บนดาวอังคาร

คล้ายการใช้ชีวิตของเราๆที่เมื่อเดินมาถึงทางตัน “สติ” และ “ปัญญา” เท่านั้นคือหนทางเดียวแห่งการอยู่รอด (แต่แหม…มันเทียบกันได้ด้วยเหรอ ไม่รู้แหละ กูจะเทียบ! 555+)

แอบขัดใจตอนจบที่คนบนโลกพร้อมใจกันโบกธงชาติอเมริกาหย็อยๆอ้ะ คือถ้ามึงจะไม่อวยความเป็นอเมริกันชนจนออกนอกหน้าแบบนี้นะมึงนะ กูเกือบจะเทใจให้มึงหมดใจแล้วค่ะ ดวกส์!