::: จะอาฆาตหรืออภัย ถามใจตัวเองดู ::

The Jungle Book เมาคลีลูกหมาป่า อาจจะไม่ใช่หนังที่ดีมากจนยากจะลืมอะไรเทือกนั้น เพราะมีจุดอ่อนประปราย มีฉากรวบรัดตัดตอนไวไปจนแอบงงว่ายังไงต่อ เช่น ฉากงูยักษ์พากย์โดยสการ์เลตต์ โจแฮนส์สัน โผล่มาทำเสียงกระเส่าเซ็กซี่แป๊บเดียวก็หายต๋อม ฉากเยิ่นเย้อเกินพอดีก็มี เช่น ฉากฝูงลิงแก๊งสเตอร์เวิ่นเว้อมาก และอื่นๆที่ขัดใจนิดๆหน่อยๆ แต่อภัยได้, อาจเทียบไม่ได้กับ Inside out หรือ Zootopia แต่ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย

โดยรวมมันคือหนังน่ารักมาก สิงสาราสัตว์นี่เจิดแจ่มกันทุกตัว ชอบครอบครัวหมาป่า โดยเฉพาะลูกๆมุ้งมิ้ง ลุงหมีบาลู และเม่นขี้บ่น ภาพสวยอลัง CG สมจริงและเนียนตา นักแสดงเด็กในบทเมาคลีกางเกงแดง ซึ่งเป็นมนุษย์หนึ่งเดียวในฝูงสัตว์เล่นดีและเป็นธรรมชาติสุดๆ (ข่าวว่าเล่นในสตูดิโอคนเดียวทั้งเรื่อง ที่เหลือคือ CG ล้วนๆ) สรุปคือเป็นหนังที่ดูแล้วอมยิ้มและมีความสุข ออกแนวเด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี, ดูเถอะ ยังไงก็คุ้มค่าตั๋ว

ส่วนตัวชอบที่เมาคลีปรับตัวเก่งและเข้ากับคนอื่น (สัตว์อื่น) ได้ง่าย ความใสและไม่คิดร้ายกับใครเป็นเกราะป้องกันภัยอย่างดีให้เมาคลี การคบใครด้วยใจบริสุทธิ์ โดยไม่หวังผล แต่หลายครั้งผลตอบแทนก็สะท้อนกลับมาชนิดที่เราคาดไม่ถึง ชอบฉากที่เมาคลีขว้างคบไฟทิ้ง ยิ่งย้ำว่ามนุษย์ประเสริฐกว่าสัตว์เดรัจฉาน เพราะรู้จักผิดชอบชั่วดีและหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ทำชั่วหรือเบียดเบียนชีวิตอื่นได้

อีกอย่างที่ชอบคือ ประเด็นความเคียดแค้นชิงชังที่หนังสื่อผ่านเชียร์คาน มันไม่ได้ทำร้ายใคร แต่มันเผาไหม้เราข้างในจนลุกลามออกมาเบียดเบียนคนอื่น แต่เชื่อไหมว่าสุดท้ายคนที่รับผลเต็มๆคือเราเอง เหมือนเชียร์คาน เสือเฒ่าผู้กอดเก็บความอาฆาตไว้กับตัว

เราจะเป็นเมาคลี หรือเชียร์คาน อันนี้ต้องถามตัวเองดู อู่ อู๊ อู..