ถ้าไม่ตั้งแง่ว่ามันคือหนังสูตร ไม่มีอะไรใหม่ให้ร้องว้าว หรือเปรียบเทียบกับผลงานเก่าขึ้นหิ้งชิ้นโบแดงก่อนหน้าของพิกซาร์ แล้วปล่อยใจให้ไหลไปกับเนื้อเรื่อง นี่คือหนังน่ารักสดใสไร้พิษภัยที่ดีอีกเรื่องหนึ่ง เดินเรื่องไว เข้าใจง่ายสำหรับเด็ก ไม่มีอะไรซับซ้อนชวนตีความให้ปวดหัว แถมเดาตอนจบได้ตั้งแต่กลางเรื่อง มันง่ายขนาดนั้นแหละ 555+ ที่สำคัญคือภาพสวยมาก คือเนียนตาเว่อวังอลังการดาวล้านดวงมาก (ดูแบบสามมิตินี่ยิ่งอิ่มบอกเลย) ทั้งภูเขา แม่น้ำ ต้นไม้ ท้องฟ้า ก้อนหิน ก้อนเมฆ (เสียดายมีไดโนเสาร์น้อยไปหน่อย) ตัวละครก็น่ารัก โดยเฉพาะสปอตน้อยละห้อยหา ฉากฮาๆมีเพียบ (ฉากพีคสุดที่คนพร้อมใจกันหัวเราะลั่นโรงยกให้ฉากกินผลไม้พิษ เอาไปเลยสิบกะโหลก) ฉากซึ้งเศร้าดรามาน้ำตาท่วมก็มีเป็นระยะ ใครน้ำตาไม่ไหลฉากขีดวงกลม โดยเฉพาะตอนท้ายเรื่องนี่ถือว่าจิตแข็งมาก (พอเหอะ, มากกว่านี้คือสปอยล์แล้วค่ะ 555 ดวกส์!)

แหม, แม้ว่ามันจะเป็นหนังสำหรับเด็ก แต่ประเด็น “ความกลัว” นี่มันคลาสสิกนะ เด็กมันกลัวน่ะไม่แปลกเพราะยังผ่านโลกมาไม่มาก แต่ผู้ใหญ่อย่างเราๆนี่สิที่นอนกอดความกลัวเอาไว้เพราะ “รู้เยอะ” แล้ว รู้ว่าทำแบบไหนมันเสี่ยง มันเจ็บ มันไม่คุ้ม บลาๆๆ

ไม่ใช่เพราะ “รู้เยอะเกินไป” นี่หรอกหรือที่ทำให้เรากลัวจนไม่กล้าก้าวขาออกจากโซนปลอดภัย กลัวสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าทั้งที่ยังไม่เห็นเลยว่ามันน่ากลัวจริงๆหรือไม่ จนทำให้พลาดโอกาสดีๆในชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน

ก็อย่างที่หนังเพียรบอกตลอดเรื่องนั่นแหละว่าถ้าอยากเติบโตต้องยอมหลงทางบ้าง ถ้าอยากเห็นสิ่งสวยงามให้ก้าวข้ามความกลัว..‪#‎สูตรยันจบเลยคิดดู‬