The boy in the striped pyjamas เรื่องนี้สร้างจากวรรณกรรมเยาวชนขายดี เป็นหนังที่ดูจบแล้วสับสนอึงอลในความรู้สึก ไม่รู้จะสงสาร สมน้ำหน้า หรือสมเพชเวทนาตัวละครในเรื่องดี — เอาเข้าจริงก็รู้สึกผสมปนเปกันไปหมด

หนังเซ็ตฉากในเยอรมนีช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ครอบครัวนายทหารชั้นผู้ใหญ่ของกองทัพนาซีภายใต้การนำของฮิตเลอร์ต้องย้ายบ้านไปประจำอยู่ข้างค่ายกักกันเชลยชาวยิว เพื่อที่เขาจะได้บัญชาการงานกวาดล้างชาวยิวได้อย่างถนัดถนี่

ณ ที่แห่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นมิตรภาพระหว่าง “บรูโน่” ลูกชายวัยแปดขวบของเขากับ “ชมูเอล” เด็กชายชาวยิววัยเดียวกันที่ถูกจับเป็นเชลยในค่ายกักกันพร้อมพ่อ ในขณะเดียวกันก็เป็นที่ที่ให้บทเรียนราคาแสนแพงแก่นายทหารผู้นี้

หนังเล่าเรื่องความโหดร้ายของสงครามและความโหดเหี้ยมของหัวใจมนุษย์ผ่านมุมมองบริสุทธิ์ของเด็กชายทั้งสอง แม้จะมีเชื้อชาติที่แตกต่างคอยแบ่งแยกและมีรั้วลวดหนามกางกั้น แต่มันไม่อาจกักขังดวงใจบริสุทธิ์ของทั้งคู่ได้ ทุกวันบรูโน่จะแอบมาเล่นกับชมูเอล ไดอะล็อกที่ออกจากปากของทั้งคู่มันสะท้อนผลพวงของสงครามได้บาดลึกและแยบคายมาก บทหนังไม่ได้ก่นด่าความโหดร้ายของสงครามและความอำมะหิตโหดเหี้ยมของนาซีตรงๆ แต่ใช้วิธีโยนคำถามไร้เดียงสาผ่านมุมมองบรูโน่แทน (บรูโน่คิดว่าชุดเชลยลายทางคือชุดนอน คิดว่าค่ายกักกันเป็นฟาร์ม) บางบทสนทนามันใสมากแต่ทำให้เราจุกเหมือนถูกต่อยหนักๆ บางฉากเรียบง่ายมากแต่ทำให้น้ำตาเราไหลด้วยความอัดอั้นและไม่เข้าใจผู้ใหญ่ไปพร้อมกับตัวละคร

เป็นหนังที่มีกลิ่นอายสงครามโดยไม่มีฉากรบราฆ่าฟันกันเลือดนองแผ่นดินเหมือนหนังสงครามเรื่องอื่นๆเลยสักฉาก แต่กลับบีบคั้นอารมณ์จนน้ำตานองหน้าได้โดยไม่รู้ตัว

ฉากจบโคตรติดตาและตรึงความรู้สึก แม้จะทำใจยอมรับได้ยากแต่มันควรจบแบบนี้แหละ หนังพรากเอาความหวังไปจากคนดูอย่างเลือดเย็น พร้อมๆกับเอาคืนตัวละครบางตัวแทนคนดูอย่างสาสม คล้ายต้องการบอกว่า ความทุกข์ทรมานทั้งมวลที่ความตายหยิบยื่นให้ คงไม่มีอะไรหนักหนาเกินแบกรับเท่ากับการที่ยังหายใจอยู่แต่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น…

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ