ในแอนิเมชันเรื่อง Inside out หลายคนคงชอบ Joy เพราะทำให้โลกดู (เหมือน) สดใส แต่ฉันรัก Sadness ที่สุด เพราะมันสอนเราว่าถ้ารู้สึกเศร้าก็จงเศร้าให้สุด อย่าแสร้งทำเป็นสุขหรือสนุกเพียงเพราะเกลียดความอ่อนไหวหรืออ่อนแอของตัวเอง การพยายามหัวเราะร่าทั้งที่น้ำตาตกในมันโคตรเหนื่อย แถมยิ่งทำให้ใจอมทุกข์เรื้อรัง

การพยายามโลกสวยทุกเรื่องไม่ได้ช่วยให้เราก้าวออกจากกองทุกข์ได้เสมอไป หลายครั้งความเศร้าก็เป็นที่มาของความสุข — เคยมั้ยล่ะที่เวลาเศร้ามากๆ แต่พอได้ร้องไห้ก็รู้สึกโล่งและค่อยๆดีขึ้นจนกลับมายิ้มได้, สุขเคล้าเศร้านี่แหละคือคน นี่แหละคือชีวิต

ถ้าเรา “เฝ้าระวังและดูแลความเศร้า” ของเราให้ดีมันก็จะค่อยๆแบ่งพื้นที่ให้ความสุขได้เบ่งบานเองแหละ ความเศร้าสอนฉันว่าสุขตามสภาพ สุขแบบกลางๆ ดีกว่าสุขจนล้น เพราะสุขอย่างหลังมันพังง่าย

เพียงแค่มีอะไรมากระทบใจนิดหน่อยมันก็พร้อมพังครืน…

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ