สิ่งที่คนเรากลัวที่สุดใน”ความรัก” คือกลัวที่จะสูญเสียมันไป
หากเหตุผลแท้จริงของความกลัว คืออะไร
ถ้าใครยังไม่รู้ “รักแห่งสยาม” คงมีคำตอบชัดเจนให้ได้…A6432821-134
จำได้ว่าหนังไทยเรื่องสุดท้ายที่ทำให้เสียน้ำตา คือ The Letter หนังรักที่คงไม่มีใครกลั้นน้ำตาไว้ได้
กับทุกฉากทุกตอนของการการพลัดพรากสูญเสียในความรัก
“รักแห่งสยาม” ก็เริ่มต้นด้วยการพลัดพรากสูญเสีย หากแต่จุดเริ่มต้นของการสูญเสีย
ก็นำมาซึ่งการเรียนรู้ การเติบโต และรอยยิ้มที่ซาบซึ้งในฉากสุดท้าย
แม้จะเป็นรอยยิ้มที่แอบมีน้ำตาปนมาบ้างก็ตามเถอะ

ถ้าบอกว่า “รักแห่งสยาม” คือหนังรัก “ความรัก” ที่บอกเล่าอยู่ใน “รักแห่งสยาม”
ก็คงเป็นเหมือนสายลม ที่มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้แ และพัดผ่านแผ่วเบา จนแทบไม่มีใครสังเกตเห็น
เมื่อไม่เห็น จับต้องไม่ได้ และคิดว่ามันไม่มีอยู่จริง
ความเหงาก็กลายเป็นเหมือนมีดแหลมที่แทงลึกเข้าไปในใจวันละนิด
จนหัวใจทุกดวงมีแต่รอยแผล ที่รอคอยการเยียวยา
หนังเดินเรื่องด้วย “ความเหงา”
หลายฉาก ชวนให้เหงาลึก เหงาซะจนทำให้หัวใจหนาว
ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าแท้จริง…มีความรักวนเวียนแทรกอยู่แทบจะทุกฉากเหงา ๆ เหล่านั้น
ฉันชอบ “ความเหงา”ที่เป็นเสมือนตัวดำเนินเรื่องหลัก
แต่ฉันปลื้ม “ความรัก” ที่เป็นสายลมที่มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้
หากแต่เป็นบทสรุป เป็นแรงบันดาลใจ เป็นแรงผลักดัน
และเป็นคำตอบสุดท้ายที่ชัดเจนที่สุด ของความซาบซึ้ง ความเข้าใจ และการเติบโตของทุก ๆ ตัวละคร
ที่ใดมี “ความรัก” ที่นั่นย่อมมี “ความหวัง”
คำสรุปของหนัง คือคำสรุปของ “ความรัก” และคือคำสรุปของทุกอย่างที่ทำให้โลกใบนี้ยังคงหมุน
ตัวละครมองไม่เห็น “ความรัก”ที่อยู่รอบตัว
ทุกคนโหยหา ค้นหา และพยายามสุดตัวที่จะไขว่าคว้าเพื่อเยียวยาความเหงาที่กัดกร่อนจิตใจ
แต่ฉันซึ่งเป็นคนดู มองเห็น “ความรัก” ชัดเจน และชอบทุก ๆ “ความรัก” ที่ปรากฏในหนัง
ความรักลึกซึ้ง ความหวังดี ความห่วงใย ความเอื้ออาทรมากมาย
ถูกมองข้าม ถูกลบเลือน ถูกลืม และบางครั้งก็ถูกปฏิเสธ
หากแต่กลับพัดผ่าน โอบล้อมอยู่รอบตัวละครทุกตัวอย่างไม่เคยทอดทิ้งไปไหน

ความรักของภรรยา ที่พร้อมจะร่วมทุกข์ ร่วมสุข พร้อมที่จะดูแล และประคับประคองยอมรับทุกความเจ็บปวดของเขา และร่วมทางไปด้วยกัน
ความรักของอาม่า ที่มีต่ออากง ผู้ชายคนที่เล่นเพลงรักเพลงเดิมซ้ำๆ ให้ฟัง จนกระทั่งถึงวันที่ตายจากกัน
ความรักของสาวน้อย ที่หลงรักหนุ่มข้างบ้านอย่างสุดหัวใจ อ่อนหวาน สดใส และยังคงรักได้เสมอ ไม่ว่าบทสรุปสุดท้ายจะเป้นอย่างไร
ความรักของเพื่อน ที่ไม่ว่าเพื่อนจะเป็นอย่างไร
ก็พร้อมที่จะเดินเคียงข้างด้วยความเข้าใจเสมอ ไม่ว่าจะแตกต่างกันซักแค่ไหน
และ”ความรัก”…
ที่เป็นแรงบันดาลใจให้เกิดเพลงรักขึ้นมากมายบนโลกใบนี้ ถึงแม้จะเป็นความรัก ที่ไม่อาจร่วมทางกันไปได้ก็ตามที
ฉันชอบ…ความรัก และยิ่งชอบ “ความรัก” มากขึ้นเมื่อดูหนังจบ
แต่ที่น่าแปลก…คือหนังเรื่องนี้ ทำให้ฉันยิ้มให้กับ “ความเหงา” ด้วย
ฉาก…ก่อนสุดท้าย…น่ารัก ลึกซึ้ง อ่อนหวาน และโรแมนติก จนทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะยื้มอย่างเต็มอิ่มกับคำว่า “รัก”
แต่ฉากสุดท้ายกลับทำให้น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้ ทั้งที่รอยยิ้มยังไม่ทันจาง
ฉันร้องไห้กับฉากสุดท้าย ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่เพราะซึ้งจัง
กับ “ความเหงา” ที่กลับมาเยี่ยมเยียน คนคนหนึ่งที่หัวใจยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วย “ความรัก”
แล้วฉันก็รู้ว่า “ความเหงา” กับ “ความรัก” ไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามกันอีกต่อไป
หากแต่ดำรงอยู่ด้วยกันได้ เหมือนกับรอยยื้มและน้ำตาของฉันที่ยังปรากฏอยู่ด้วยกัน
หนังจบ แต่อะไรหลายอย่างในใจ ยังไม่จบ
ถามตัวเองด้วยคำถามเดียวกันกับที่ เพื่อนคนหนึ่งโทรมาถามฉัน
หลังจากที่เขาเพิ่งดูหนังเรื่องนี้จบ และกำลังอินกับหนังอย่างหนัก
“นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้เขียนเพลงรักให้คนที่เรารัก”
นั่นสิ…นานแค่ไหนแล้วนะ !!!

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ