“…ความอดทนที่แท้มีจุดประสงค์ มีเงื่อนไข…เพื่อคนที่ตนรัก
มนุษยชาติแทบสามารถทนทานรับต่อทุกสิ่ง โดยเฉพาะสตรี…
ทั้งนี้เพราะสตรีส่วนใหญ่ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองอยู่แล้ว หากแต่อยู่เพื่อคนที่พวกนางรัก…”

โกวเล้งอธิบายความรู้สึกของผู้หญิงไว้อย่างนั้น ในเรื่อง “จับอิดนึ้ง-ยอดขุนโจร”
เรื่องราวของยอดขุนโจรผู้เดียวดาย หากกลับกำหัวใจของหญิงสาวผู้มั่นคงในรักไว้ถึงสองคน
นิยายเรื่องนี้บอกเล่าความรู้สึกผู้หญิงที่เฝ้าทุ่มเททั้งหัวใจรักและชีวิตให้กับผู้ชายคนหนึ่งไว้อย่างลึกซึ้ง
บอกเล่าเรื่องราวของความรักที่ไร้ความลงตัว…ไร้เหตุผล…ไร้จุดจบ ได้อย่างละเอียดลออ
นี่คือ…เรื่องราวที่แม้เมื่อดำเนินไปจนถึงบทสุดท้าย ตัวละคนแต่ละตัวก็ยังคงหาทางออก
ให้กับหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ไร้เหตุผลของตัวเองไม่ได้

โกวเล้งเชื่อเหลือเกินว่าผู้หญิงไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง
หากมีชีวิตอยู่โดยพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก

“…จิตใจสตรีช่างน่าประหลาดนัก สำหรับบุรุษที่นางไม่ชมชอบ หัวใจของนางกระด้างยิ่งกว่าหินเหล็ก
แต่เมื่อพบพานบุรุษที่นางชมชอบ นางไม่อาจปลุกปลอบใจแข็งกระด้างได้…”

ทุกผู้คนในแผ่นดินล้วนทราบว่าฮวงซีเนี้ยเป็นสตรีที่รุนแรงราวพายุ ร้อนแรงดุจอัคคี
แต่ไม่มีผู้ใดทราบว่าสิ่งที่ไม่ว่าสตรีใดไม่อาจทนทานรับได้…นางได้แบกรับไว้อย่างเงียบงัน
สตรีนางหนึ่ง หากพบเห็นชายคนรักเพียงหนึ่งเดียวของตัวเศร้าเสียใจเพราะสตรีอื่น…
นางรู้สึกอย่างไรกันหนอ…ฮวงซี่เนี้ยคิดร่ำไห้ แต่กระทั่งน้ำตายังไม่อาจหลั่งไหล
ทั้งนี้เพราะนางเกรงว่าเซียวจับอิดนึ้ง ถ้าเห็นน้ำตาของนาง จะยิ่งท้อแท้ รันทดกว่าเดิม…
นางพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเขา…จะมีอะไรสำคัญเท่าความรู้สึกของคนที่เรารัก…
ใช่! ความรู้สึกของคนที่เรารักเท่านั้นที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงทุกคน
ขอแค่ให้ได้รู้ว่าเขามีความสุข เขาสบายใจ…
ไม่ว่าเราจะต้องแบกรับกล้ำกลืนความเจ็บปวดทุกข์ทรมานมากแค่ไหน
ไม่ว่าเขาจะรักใคร จะอยู่กับใคร มันก็ไม่สำคัญทั้งนั้น

“…เราทราบทุกเรื่องราว เราเข้าใจทุกเหตุผล
แต่เราพานไม่มีปัญญา…ไม่มีปัญญากระทำเรื่องที่เราสมควรกระทำ…”

นางทราบว่าเซียวจับอิดนึ้งกล่าววาจานี้จากใจจริง
นางทราบเขาเข้าใจนาง ดุจเดียวกับที่นางเข้าใจเขา
แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อนาง แตกต่างกับความรู้สึกที่นางมีต่อเขา
นี่ใช่ไหมที่เป็นความปวดร้าวอันใหญ่หลวงที่สุขของมนุษยชาติ
เป็นความปวดร้าวที่อับจนปัญญา และไร้หนทางแก้ไข…
คนที่เขารัก ไยมิใช่เป็นบุคคลที่เขาสมควรรัก…

“…ความรักทั้งไม่อาจบังคับขืนใจ ทั้งไม่อาจแลกเปลี่ยน
ไม่อาจเสแสร้งแกล้งดัด …ความรัก…ความจริงปราศจากเงื่อนไขใดๆ…”

นางย่อมเข้าใจเหตุผลนี้ และยิ่งเข้าใจทุกอย่างดีกว่าเดิม หลังจากที่นางได้พบว่า…
ชายอีกคนหนึ่งก็ทุ่มเททั้งชีวิตและหัวใจรักให้นาง ดีต่อนางเช่นเดียวกับที่นางดีต่อเซียวจับอิดนึ้ง
แต่นางกลับไม่เคยดีตอบ และไม่เคยเห็นคนๆนั้นอยู่ในสายตา
นางเข้าใจเหตุผลนี้…แต่ที่นางไม่เข้าใจก็คือ…
พรหมลิขิตไฉนกลั่นแกล้งคนถึงเพียงนี้ บันดาลให้ผู้คนรักบุคคลที่ไม่สมควรรัก?

“โชคชะตาคืออะไร? โชคชะตาไยมิใช่สายโซ่ที่มองไม่เห็นเส้นหนึ่ง?
ความรักคืออะไร? ความรักไยมิใช่เป็นสายโซ่ที่มองไม่เห็นเช่นหนึ่งเช่นกัน?”

เซียวจับอิดนึ้งเองก็ทราบว่าฮวงซี่เนี้ย ไม่ต้องการให้เขาลำบากใจ…
นางไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากบอกความรู้สึกของตนเอง
นางไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากทวงถามความรู้สึกของเขา
นางอยู่เคียงข้างเขา ยินยอมรับความคับแค้นเอง หากไม่ต้องการให้เขาถูกเคี่ยวกรำบีบคั้น…
สำหรับนาง…ความรักมิเพียงเป็นการให้ ทั้งยังเป็นการเสียสละ เสียสละอย่างถ่องแท้

“…หากคิดเสียสละ ก็ต้องมีความกล้าหาญในการกล้ำกลืนรับความเจ็บปวดและความอับอายอัปยศ…”

นางรักเขา ทั้งที่ทราบว่า…หัวใจรักทั้งหมดของเขามอบให้ซิมเปี๊ยะกุนเพียงคนเดียว
รัก…ทั้งที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีเจ้าของแล้ว รัก…ทั้งที่ซิมเปี๊ยะกุนไม่เคยเข้าใจเขา
ไม่เคยเสียสละและทำเพื่อเขาอย่างที่ฮวงซี่เนี้ยทำ เขารัก…ด้วยเหตุผลเดียวคือรักเท่านั้น

“…ไม่ว่าเป็นสตรีที่ยิ่งใหญ่เพียงไหน ยังคงเป็นสตรี
นางสามารถเสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่นได้ แต่นางไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้
ในโลกนี้มีสักกี่คนที่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเอง?”

น้ำตาฮวงซี่เนี้ยไม่เคยหลั่งไหลลงมา…เพราะนางกล้ำกลืนไว้
ทั้งที่บางครั้งนางเศร้าเสียใจกับตัวเองเหลือเกิน
นางมอบทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเซียวจับอิดนึ้ง…มีชีวิตอยู่เพื่อเขา
แต่เขากลับมีชีวิตอยู่เพื่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง นางไม่ทราบตัวเองต้องทนกล้ำกลืนรับอีกนานเท่าใด…

“…ตัวไหมจวบจนตายใยจึงหมดสิ้น เทียนไขลามมลาย น้ำตาค่อยเหือดแห้ง…”

อาจบางที…มีชีวิตหนึ่งวัน ก็ต้องกล้ำกลืนรับหนึ่งวัน
มีชีวิตหนึ่งปี ก็ต้องต้องกล้ำกลืนรับหนึ่งปี จวบกระทั่งตกตายจึงยุติ…
เซียวจับอิดนึ้งชมชอบฮวงซี่เนี้ยตลอดมา…แต่ละครั้งที่อยู่ร่วมกับนาง เขาเองก็รู้สึกเบิกบานใจ
แต่เมื่อเวลาแยกจากกัน ก็กลับไม่ลำบากใจ นี่ที่แท้เป็นความรู้สึกผูกพันอย่างไร แม้แต่เขาก็จำแนกไม่ออก…

“…ความในใจของผู้คน ไยมิใช่เต็มไปด้วย ความขัดแย้งที่ทั้งน่าเศร้าและน่าหัวร่อเช่นนี้?…”

ทำไมเราต้องรักคนที่เราไม่สมควรรัก?
ทำไมเราต้องเฝ้าห่วงใย คนที่เขาไม่เคยต้องการความห่วงใยของเรา?
ทำไมเราต้องทุ่มเทและเสียสละทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรา?
ทำไมเราต้องทุกข์ทรมาน และมีชีวิตอยู่อย่างทนกล้ำกลืนความปวดร้าวเพียงเพื่อความรัก?

คงเพราะเรื่องราวหลายอย่างในชีวิตไม่มีคำตอบอย่างนี้เองละมัง
คนเราจึงเราต้องเผชิญกับความทุกข์โศกของชีวิตกันอยู่แทบตลอดเวลา…
สิ่งที่เราทำ สิ่งที่เรารู้สึก บ่อยครั้งที่มันหาเหตุผลไม่ได้
ณ ขณะนั้น ณ วินาทีนั้น เราเพียงแต่รู้ว่าเรารู้สึกอย่างนั้น
และต้องทำอย่างนั้นเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม…

หากคนเราหาเหตุผลให้กับการกระทำทุกอย่างของตัวเองได้
โลกนี้ก็คงไม่มืดมน และเป็นปริศนาอยู่อย่างที่เป็นอยู่นี้หรอก

คุยกันตรงนี้เลยค่ะ