ซื้อหนังสือ “ผู้มาเยือนหลังเที่ยงคืน (A monster calls)” ของสำนักพิมพ์ WORD WONDER มาอ่านเพราะอยากรู้ว่าฉาก “พังห้อง” ในหนังที่รู้สึกคาใจ ในหนังสือมันจะขยี้หรือขยายความหรือเปล่า ผลคือเปล่าจ้า 555 ดวกส์!

แต่เอาเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะในโลกแห่งความจริง บางครั้งการที่ใครอีกคนไม่ฟูมฟายทำให้เรารู้สึกหัวใจสลายมากกว่าการร้องแรกแหกกระเชอของเขาเสียอีก

เวอร์ชั่นหนังคอเนอร์เป็นเด็กวัยสิบสองที่น่าเห็นใจมากส่วนในหนังสือเขาเป็นเด็กที่น่าหมั่นไส้ไม่น้อย แต่ในหนังสือก็ทำให้เราเห็นปมในชีวิตของเขาชัดกว่าเวอร์ชั่นหนัง ซึ่งก็สมเหตุสมผลดีแล้ว

ขอย้ำคำเดียวกับที่เคยรีวิวถึงหนังว่าแม้จะมีตัวเอกเป็นเด็กแต่นี่ไม่ใช่หนังสือสำหรับเด็ก เพราะดาร์กและต้องตีความเยอะ, แต่เด็กจะอ่านก็ไม่ผิด

ตอนดูหนังมีหลายฉากที่ทำให้น้ำตาซึม บางฉากฉันร้องไห้ แต่แปลกดีที่ตอนอ่านหนังสือ ฉากเดียวกันนี้กลับรู้สึกแค่ซึมๆ แต่พออ่านประโยคสุดท้ายจบ น้ำตาเจ้ากรรมดันหยดแหมะ ก่อนจะไหลต่อเนื่องเหมือนทำนบพัง, อาจเป็นเพราะฉันเห็นภาพตัวเองซ้อนทับอยู่ในตัวคอเนอร์

บางครั้งสิ่งที่จะทำให้เราปล่อยวางทุกข์ในใจได้ง่ายที่สุดคือการยอมรับความจริง แต่สิ่งที่ยากที่สุดก็คือการยอมรับความจริงอีกนั่นแหละ

ในโลกนี้จะมีอะไรซับซ้อนหยั่งยากเท่าความลึกของใจคนอีกละหรือ…