ฉันอ่านหนังสือแฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี #HP4 จบไปเดือนกว่าแล้ว เพิ่งมีจังหวะและอารมณ์เขียนถึง

ความรู้สึกแรกที่อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายคือดีใจมากที่อ่านจบ เพราะคนใกล้ตัวหลายคนบอกว่าจอดและจบที่เล่มนี้ เป็นเหตุให้เขาและเธอเหล่านั้นโบกมือลาแฮร์รี่ตลอดกาล ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะหนาแปดร้อยกว่าหน้า เนื้อหาที่หนักขึ้น และเวิ่นเว้อขึ้น โดยเฉพาะเรื่องกีฬาควิดดิชที่ล่อไปเกือบครึ่งเล่ม (ตอนนี้ฉันกำลังอ่านเล่มห้าในสปีดทากคลานกับจำนวน 1,047 หน้า)

เล่มนี้พูดถึงชีวิตนักเรียนชั้นปีสี่ในฮอกวอตส์ของแฮร์รี่ เมื่อมีการคัดเลือกนักเรียนปีห้าให้เข้าแข่งขันการประลองเวทไตรภาคีซึ่งประกอบไปด้วยสามโรงเรียน โรงเรียนละหนึ่งคน ถ้วยอัคนีเลือกเซดริก ดิกกอรีเป็นตัวแทนของฮอกวอตส์ แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อถ้วยอัคนีเลือกแฮร์รี่เป็นตัวแทนอีกคนโดยที่เขาไม่ได้สมัคร ท่ามกลางความสงสัยว่าใครคือมือที่มองไม่เห็นที่ใส่ชื่อแฮร์รี่ลงไปในถ้วยอัคนี ความระทึกและคาดเดาไม่ได้ก็เริ่มขึ้น

อย่ากระนั้นเลย เมื่ออ่านจบฉันชอบเล่มนี้มากกว่าสามเล่มแรกอีก เพราะมีครบทุกอารมณ์ สุขเศร้าเคล้าน้ำตา ไหนจะดราม่าชวนอึดอัดปวดหัวใจระหว่างเพื่อน, ลูกศิษย์กับครู และศัตรูที่มองไม่เห็น เรื่องราวหักมุมไปมาทั้งเล่มจนรู้สึกเหนื่อยแทนตัวละคร ไหนจะโศกนาฏกรรมบางอย่างที่แฮร์รี่ต้องพานพบแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีก การที่แฮร์รี่ต้องแบกรับปัญหาที่ถาโถมสารพัด ฉันว่ามันหนักหนาเกินไปสำหรับคนวัยแค่สิบสี่ปี

นี่เป็นเล่มที่ฉันร้องไห้หนักสุดตั้งแต่อ่านมาเพราะอินกับสิ่งที่แฮร์รี่เผชิญ การถูกดันหลังให้ทำอะไรบางอย่างที่ฝืนความรู้สึกและเกินกำลัง โดยไม่พร้อมและไม่สมัครใจ แต่ปฏิเสธไม่ได้เพราะเหตุผลของ “ความเป็นผู้ใหญ่” มันค้ำคอ การถูกเพื่อนเข้าใจผิดโดยไม่มีโอกาสอธิบาย หรือแม้แต่อารมณ์หยุมหยิมอย่างเรื่องอิจฉา การกระแนะกระแหนของคนกันเองก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจและเห็นใจแฮร์รี่ดีทีเดียว

การบาดหมางใจกับเพื่อนรักแค่คนเดียว มันกัดกร่อนกินใจเกินกว่าความเข้าใจของคนไกลตัวรวมกันร้อยคนจะเยียวยาได้ ถ้าต้นเรื่องไม่หันหน้าเข้าหากันเองเพื่อปรับความเข้าใจ, กรณีนี้คือแฮร์รี่และรอน

อีกประเด็นที่ไม่พูดถึงไม่ได้คือ การสูญเสีย การพลัดพรากจากลา เล่มนี้จัดเต็มมาก แม้จะหนักหนาจนเกินรับได้ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาโลก ไม่มีใครหนีพ้น ไม่วันนี้ก็วันหน้า ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ นี่เป็นการสอนเรากลายๆว่าไม่มีอะไรเป็นไปดั่งใจเราทุกอย่าง ไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดกาล, ความตายคือสัจธรรม

นอกจากเนื้อหาที่เข้มข้นและเรียลขึ้น ตลอดจนการดำเนินเรื่องที่สนุกขึ้นแล้ว เจ.เค. โรว์ลิ่ง ยังคงไม่ลืมเหยาะเสน่ห์สำคัญของวรรณกรรมชุดนี้ลงไปในเล่มนี้ด้วย นั่นคือความกล้าหาญ ความเสียสละ การยอมรับความจริง การให้อภัย ความห่วงหาอาทรที่เพื่อนๆและเหล่าครูมีต่อแฮร์รี่

เจ.เค.ไม่ลืมย้ำว่าเราไม่อาจอยู่คนเดียวหรือต่อสู้ลำพังบนเส้นทางสายชีวิตที่ขวางด้วยขวากหนามได้โดยปราศจากคนที่รักเราอย่างแท้จริง…