ขณะอ่านเราจะรู้สึกรำคาญ สงสาร สมเพช ขยะแขยง เอาใจช่วย สมน้ำหน้า และสะใจในชะตากรรมของตัวละคร — พิษรักไม่เคยปราณีใคร

ฉันชอบที่นักเขียนตลบหลังตัวละครซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนตบล้างน้ำหลังบ้านแล้วยังไม่สาแก่ใจ ยังลากไปจิกหัวตบประจานที่สวนสาธารณะตอนคนออกกำลังกายเยอะๆอะไรแบบนั้น, คนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าที่แท้แล้วไม่เหลือห่าอะไรให้ภูมิใจเลยสักกระผีก

อ่านเรื่องนี้จบแล้วรู้สึกว่า “สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ” มันใช้ได้กับทุกคนและทุกกรณี กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมตามสนอง อย่างน้อยๆก็ทุรนทุรายเผาไหม้ในใจนี่แหละ เหมือนที่หนึ่งในสามคนนี้พูดว่า

“ไม่มีอะไรที่เจ็บปวดและกัดกร่อนใจเรามากไปกว่าความระแวงอีกแล้ว”

ใช่, ยิ่งเราเคยทำอะไรเหี้ยๆไว้กับใคร ไม่วันใดวันหนึ่งเรื่องเหี้ยๆทำนองเดียวกันก็จะวกกลับมาเกิดกับเราจนได้นั่นแหละ ไม่รูปแบบใดก็รูปแบบหนึ่ง รอรับได้เลย

กฎแห่งกรรมมันไม่เคยบิดพลิ้วหรอก