บันทึกส่วนตัวซายูริ ::: บางครั้งเราก็ต้องมองโลกด้วยสายตาของเด็ก ::
::: บางครั้งเราก็ต้องมองโลกด้วยสายตาของเด็ก :::
ฉันรู้จัก ซายูริ ซากาโมโตะ วัย 8 ขวบครั้งแรกเพราะ อาจารย์มกุฏ อรดี แชร์ข้อความในสมุดบันทึกของเธอมา พร้อมบอกว่าอีกไม่นานสมุดบันทึกของซายูริจะได้รวมเล่ม ฉันรอฉบับรวมเล่มซึ่งกินเวลาร่วมปี จนเป็นหนังสือเล่มนี้ “บันทึกส่วนตัวซายูริ” โดยสำนักพิมพ์ผีเสื้อ
ในหนังสือเล่มนี้ตีพิมพ์ลายมือและภาพวาดของซายูริจากสมุดบันทึกที่เขียนด้วยดินสอคู่กับการพิมพ์ปกติเทียบกันหน้าต่อหน้า ทำให้เห็นความตั้งใจและความใส่ใจในการเขียนของซายูริ บางจุดเขียนผิดเธอจะใช้ดินสอลบแล้วเขียนใหม่ ไม่มีจุดไหนที่เธอขีดฆ่าเลย สะท้อนว่าเธอเป็นเด็กใจเย็นและมีวินัย บางวันเขียนสั้น บางวันเขียนยาว แล้วแต่เรื่องที่อยากบันทึก
ตัวหนังสือของซายูริใสซื่อ สะอาด บริสุทธิ์ และจริงใจ เห็นอะไรเธอก็เล่าแบบนั้น ตรงไปตรงมาประสาเด็ก ไม่ประดิดประดอย ไม่เวิ่นเว้อ ไม่พยายามสร้างความประทับใจ, แต่แปลกที่ฉันประทับใจ
ในบันทึกของซายูริบางเรื่องเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ แต่กลับทำให้ผู้ใหญ่อย่างฉันที่บ่อยครั้งก็เผอเรอหลงลืมว่ายังมีเด็กคนหนึ่งซ่อนอยู่ในร่างของตัวเองรู้สึกจุก จนต้องนั่งคุยกับตัวเองในสิ่งที่ซายูริพูดถึง
ซายูริบอกฉันว่า บางครั้งการมองโลกด้วยสายตาของเด็กก็ทำให้เรารับมือกับเรื่องแย่ๆได้ดีกว่าใช้สายตาผู้ใหญ่มอง
หลายตอนสะท้อนถึงความใส่ใจผู้อื่นของซายูริ แม้แต่สิ่งไม่มีชีวิตจิตใจอย่างสมุดบันทึก เธอยังไม่ละเลย ฉันอ่านไปอมยิ้มไป และอดย้อนมองตัวเองไม่ได้ว่า ที่ผ่านมาฉันละเลยใครบ้าง, ฉันชอบตอนนี้ที่ซายูริเขียนว่า
“วันนี้ฉันได้เธอมาจากคุณตามกุฏ
ฉันดีใจมาก…
อยากเริ่มพูดกับเธอเลย
แต่ฉันก็กลัวสมุดบันทึกเล่มเก่าเสียใจ
ฉันเลยตัดสินใจว่า วันนี้ฉันจะเขียนเธอ
และหยุดเธอไว้ก่อน
ฉันจะเขียนสมุดบันทึกเล่มเก่าให้หมด
แล้วฉันจะเริ่มพูดกับเธอทีหลัง
อย่าเสียใจ ฉันรักทุกเล่มเท่ากัน
รักเสมอนะจ๊ะ
เธอไม่มีเส้น ฉันขอโทษที่ขีดเส้นเธอ
อย่าโกรธนะ ฉันอยากเขียนเธอให้เรียบร้อย”
อีกตอนคือซายูริไม่สบาย แต่ก็ยังไม่วายบันทึกว่า
“วันนี้ฉันปวดหัว นอนก่อนนะ
ถ้าฉันทำให้เธอเหงา
ขอโทษนะ”
ถ้าเราใส่ใจกันเหมือนที่ซายูริแคร์ความรู้สึกสมุดบันทึกก็คงดี, โลกนี้คงมีแต่ความเข้าใจและไม่หมางเมิน
