::: คนบางคนมีไว้แค่…ให้คิดถึง :::

ตอนเห็นทีเซอร์ “Snap แค่…ได้คิดถึง” ครั้งแรกรู้สึกเฉยๆ แต่เพราะเสียงปากต่อปากดังเหลือเกิน หลังเลิกงานวันหนึ่งฉันจึงเดินเข้าโรงหนังลิโด้

พล็อตเรื่องไม่มีอะไรใหม่ ภาพรวมก็ตามสไตล์หนังไทยดาษๆ แต่รายละเอียดต่างหากที่ทำให้หนังเรื่องนี้พิเศษน่าจดจำ เนื้อหาว่าด้วยเรื่องกลุ่มเพื่อนสนิทสมัยมัธยมนัดรวมตัวกันไปงานแต่งเพื่อนร่วมรุ่น หลังจากเรียนจบและห่างหายกันไปนาน 8 ปี เวลาที่ล่วงผ่านนานขนาดนี้ ใครหลายคนอาจได้ทำอะไรหลายอย่าง ได้เจอคนใหม่ๆเยอะแยะ

แต่สำหรับบางคนยังคงติดหล่มความทรงจำเก่าๆ การกลับมาเจอกันอีกครั้งจึงเหมือนการกลับมาสำรวจความรู้สึกของใครบางคนที่ซ่อนอยู่ในหลืบที่ลึกที่สุดของความทรงจำ, หลืบที่จนตายก็ไม่อาจลบเลือน

หนังทำออกมาได้ดีกว่าที่คิด บทดี ภาพสวย นักแสดงเล่นเป็นธรรมชาติ ได้หัวเราะ ได้น้ำตาซึม ที่สำคัญเพลงเพราะมาก โดยเฉพาะเพลงแค่ได้คิดถึงของญารินดาตอนท้ายเรื่องนี่โคตรตรึงความรู้สึกเลย (บางเพลงฉันเคยฟังผ่านหูมาบ้างแล้ว แต่พอมันมาอยู่ในจังหวะที่ใช่จึงรู้สึกอินมาก) นอกจากประเด็นมิตรภาพแล้วหนังยังแทรกเรื่องการเมืองช่วงปฏิวัติด้วย แต่ไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยียด (ดูแล้วนึกถึงตัวเองช่วงการเมืองเดือด โดยเฉพาะฉากที่เพื่อนเลิกคบเพื่อนเพราะทัศนคติต่างขั้วกันเรื่องสี) แต่สิ่งที่ฉันชอบเป็นพิเศษคือบรรยากาศเหงาๆในหนังที่ทำออกมาได้เหงาจับขั้วหัวใจเหลือเกิน

ปกติฉันเฉยๆกับ โทนี่ รากแก่น แต่เรื่องนี้เขามีเสน่ห์ล้นจอ เขาทำให้ตัวละครที่ชื่อ “บอย” หนุ่มบุคลิกนิ่งผู้เก็บความรู้สึกเก่งเหมือนมีตัวตนในโลกนี้จริงๆ แววตาเหงาๆที่ราวกับจะตัดพ้อคนทั้งโลก สีหน้าอมทุกข์ที่ราวกับไม่เคยสัมผัสความสุขมาทั้งชีวิต ท่าทางเซื่องซึมที่ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรให้รื่นเริง ทั้งหมดนี้โทนี่สะท้อนออกมาได้เนียนไร้ที่ติ ส่วนนางเอกของเรื่องในบทของ “ผึ้ง” ก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีเช่นกัน เธอสะท้อนภาพความเหงาของคนเมืองออกมาได้ธรรมชาติดี (ในมือถือเธอไม่เคยว่างจากสมาร์ตโฟน เพื่อเก็บภาพอัปไอจีตลอดเวลา) มนุษย์ก้มหน้าอาจจะปลื้มเธอไม่ยาก เพราะเหมือนเห็นภาพตัวเองซ้อนอยู่ในเงาของผึ้ง

นี่เป็นหนังที่ถ้าใครได้ดูแล้วจะชอบ ถ้าใครเคยผ่านชีวิตในวัยมัธยมมาจะยิ่งคิดถึงตอนใส่ขาสั้นคอซอง เพราะเป็นช่วงที่มีความทรงจำทั้งดีและแย่บรรจุอยู่มากมาย เด็กต่างจังหวัดที่นานๆครั้งกลับไปเจอเพื่อนที่บ้านเกิดก็น่าจะชอบได้ไม่ยาก ยิ่งถ้าใครเคยมีความหลังฝังใจกับใครสักคน โดยเฉพาะคนเคยแอบรักเพื่อนน่าจะอินเป็นพิเศษ

ตอนเดินออกจากโรง ฉากสุดท้ายในหนังยังคงวนเวียนในหัวพร้อมคำถาม

ทำไมมิตรภาพแบบเพื่อนกับความรักฉันชู้สาวถึงมักไปด้วยกันไม่ได้

ทำไมเวลาเรารู้สึกดีๆกับเพื่อนเราถึงไม่กล้าบอกตามที่ใจเรียกร้อง

ทำไมเราถึงปล่อยให้บางความรู้สึกมันฝังอยู่ในซอกหลืบที่ลึกที่สุด…
ราวกับกลัวใครจะค้นเจอแม้กระทั่งตัวเอง

ทำไมเราถึงปล่อยให้คนที่เรารู้สึกดีๆจนถึงขั้นรัก…
หลุดมือโดยไม่พยายามให้มากกว่าที่เป็นอยู่

ทำไมกับบางคนเราถึงได้แค่แอบมองเวลาเขาเผลอ…
………………………………..

เพราะเราขี้ขลาด กลัวคำตอบ หรือรู้คำตอบอยู่แล้วใช่หรือไม่

หรือสำหรับเราแล้ว…. คนบางคนมีไว้แค่ให้ได้คิดถึงในวันที่ใจมันอ่อนแอถึงขีดสุด, แค่นั้น…